مروری بر تجارب ایران و برخی کشورهای آسیایی در حفظ کاربری اراضی کشاورزی

حفظ کاربری اراضی کشاورزی به عنوان بستر فعالیت‏های کشاورزی یکی از مهمترین مولفه‏های تصمیم‏گیری در عرصه توسعه کشاورزی و ملی است، چرا که در همه جوامع کوچک و بزرگ تامین امنیت غذایی نسل فعلی و آتی مستلزم حفظ و پاسداشت اراضی کشاورزی موجود برای استفاده مستمر و موثر از آنها است. از این رو بهره‏برداری بهینه و حفاظت از آن به عنوان تضمین‏کننده تداوم حیات بشری، یکی از ماموریت‏های مهم سیاست‏گذاران و برنامه‏ریزان توسعه پایدار کشاورزی است. بیشتر کشورهای توسعه‏یافته و پیشرو در بلوک شرق در عرصه حفظ کاربری اراضی کشاورزی، برنامه‏ریزی برای جلوگیری از تغییر کاربری اراضی، جلوگیری از خرد شدن آنها برای اقتصادی بودن تولید و یکپارچه‏سازی آن، مدیریت بهره‏وری و بهینه‏سازی نحوه استفاده از اراضی را یکی از مهمترین وظایف حاکمیتی دولت ها دانسته و آن را در راس برنامه های خود قرار داده اند و سالانه مبالغ زیادی از بودجه‏های اعتباری دولت را صرف اجرای برنامه‏های مختلف حفاظت از اراضی کشاورزی می‏نمایند. بنابراین هدف این تحقیق بررسی تجارب ایران و برخی از کشورهای آسیایی در رابطه با اجرای قوانین و برنامه‏های مختلف در عرصه حفظ کاربری اراضی کشاورزی است تا از این منظر بتوان به بینش جامعی درباره وضعیت حفظ کاربری اراضی کشاورزی ایران و کشورهای دیگر دست یافته و اقدامات اصلاحی لازم برای بهبود وضعیت موجود و دستیابی به وضعیت مطلوب کاربری اراضی کشاورزی را ارائه نمود.