ارزیابی اثر بخشی بهبود بهره برداری از منابع آب سطحی در کاهش برداشت آب از آبخوان (مطالعه موردی: شبکه آبیاری قزوین)

این تحقیق به بررسی میزان تاثیر گذاری ارتقا مدیریت بهره برداری شبکه های آبیاری بر کاهش برداشت آب از آبخوان، کاهش مصرف انرژی و کاهش تولید گاز دی اکسید کربن پرداخته است. برای این منظور سامانه کنترل غیر متمرکز تناسبی - انتگرالی و سامانه کنترل خودکار متمرکز پیش بین، طراحی و تحت سناریو های بهره برداری نرمال و شدید (کم آبی) کانال اصلی شبکه آبیاری قزوین مورد آزمون قرار گرفت. نتایج برای سناریوی اول نشان داد که میزان بهبود شاخص کفایت با ارتقا بهره برداری به سامانه های کنترل خودکار غیرمتمرکز برابر 13 درصد و برای سامانه کنترل خودکار متمرکز 28 درصد به دست آمد. برهمین اساس میزان کاهش برداشت از آبخوان پس از ارتقا به سامانه-های کنترل خودکار 3/26 درصد، میزان کاهش مصرف انرژی برابر 7/22 درصد و میزان کاهش تولید گازهای گلخانه ای نیز برابر 1/24 درصد حاصل شد. نتایج حاصل از سناریوی کم آبی حاکی از آن است که میزان بهبود شاخص کفایت با ارتقا بهره برداری به سامانه های کنترل خودکار غیرمتمرکز برابر 70 درصد و برای سامانه کنترل خودکار متمرکز 77 درصد به دست آمد. براین اساس میزان کاهش برداشت از آبخوان برای دو روش مذکور به ترتیب 3/28 و 4/63 درصد، میزان کاهش مصرف انرژی به ترتیب برابر 3/21 و 6/71 درصد و میزان کاهش تولید گازهای گلخانه ای نیز به ترتیب برابر 4/23 و 1/70 درصد حاصل شد.