اثر تمرینات هوازی بر بیان گلوکز - 6 - فسفاتاز در سلول های کبدی و گلوکز ناشتا در رت های دیابتی نوع 2

افزایش رهاسازی گلوکز کبدی از مشخصه های اصلی دیابت نوع 2 است؛ که به نوعی اختلال در فعالیت آنزیم های موثر در فرآیند گلوکونئوژنز کبدی نسبت داده شده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر تمرینات هوازی بر بیان گلوکز 6 فسفاتاز (G6Pase) در هپاتوسیت های کبدی رت های دیابتی نوع 2 انجام گرفت. در این مطالعه تجربی، 16 سر نر ویستار (20 ± 220 گرم) توسط تزریق درون صفاقی نیکوتین آمید – STX دیابت نوع 2 شدند و به شیوه تصادفی به گروه های ورزش (8 = n) و کنترل (8 = n) تقسیم شدند. گروه ورزش در یک دوره تمرینات هوازی 12 هفته ای به تعداد 5 روز هفته شرکت نمودند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، سطوح ناشتایی گلوکز و بیان G6Pase در سلول های کبدی هر دو گروه اندازه گیری و توسط آزمون تی مستقل با یکدیگر مقایسه شدند. در مقایسه با گروه کنترل، تمرینات هوازی به کاهش معنی دار گلوکزناشتا (0/0001 > p) و بیان G6Pase (p<0/0001) در سلول های کبدی رت ها در گروه ورزش منجر شد. بر پایه یافته های موجود، به نظر می رسد تمرینات هوازی به واسطه مهار فرآیند گلوکونئوژنز کبدی ناشی از کاهش بیان G6Pase در سلول های کبدی به کاهش سطوح گلوکز در بیماران دیابتی منجر می شود.