تاثیر توانمند سازی خانواده محور بر تهدید درک شده وخودکارآمدی سالمندان دیابتی در معرض خطر سقوط

سالمندان دیابتی به دلیل بیماری های زمینه ای و یا ناتوانی های جسمی در معرض خطر سقوط قرار دارند. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر الگوی توانمندسازی خانواده محور بر تهدید درک شده و خودکارآمدی سالمندان دیابتی در معرض خطر سقوط انجام شد. این پژوهش یک مطالعه کار آزمایی بالینی است که بر روی 60 سالمند و عضو فعال خانواده سالمند مبتلا به دیابت نوع دو، در معرض خطر سقوط مراجعه کننده به مطب فوق تخصص غدد شهر بجنورد در سال 1395 انجام شد. نمونه ها به روش در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (30 نفر) و آزمون (30 نفر) تقسیم شدند. مداخله توانمندسازی خانواده محور در گروه آزمون از طریق آموزش انفرادی، بحث گروهی، نمایش و مشارکت عملی اجرا شد. گروه کنترل تنها مراقبت های رایج در مطب را دریافت کردند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه محقق ساخته، تهدید درک شده و خودکار آمدی بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از spss نسخه 18 با آزمون های آماری در سطح معنی داری 0/05>p تجزیه و تحلیل شد. میانگین و انحراف معیار نمرات تهدید درک شده (شدت و حساسیت) و خودکارآمدی در گروه آزمون بعد از اجرای مداخله افزایش یافت. آزمون آماری تی زوجی، این اختلاف را معنی دار نشان داد. در گروه کنترل اختلاف معنی داری در میانگین و انحراف معیار نمرات تهدید درک شده (شدت و حساسیت) و خودکارآمدی قبل و سه ماه بعد از مداخله مشاهده نشد. با توجه به نتایج بدست آمده، اجرای برنامه توانمندسازی خانواده محور با هدف افزایش دانش، بهبود نگرش و خودکارآمدی که به خود کنترلی رفتاری و اتخاذ رفتارهای پیشگیرانه منجر می شود، به منظور بهبود و ارتقای کیفیت زندگی سالمندان دیابتی ضرورت دارد.