بررسی وضعیت اپیدمیولوژیک بیماران مبتلا به بولوس پمفیگوئید، بستری شده در مرکز درمانی الزهرای (س) اصفهان از سال 94-1385

قدمه: بولوس پمفیگوئید یک بیماری ایمونولوژیک و یکی از شایع ترین بیماری های خود ایمن تاولی پوست می باشد. در مطالعات بروز سالانه تا 4 در هر 100000 نفر ذکر شده است و مطالعات جدید، بروز رو به افزایش بیماری را نشان می دهد. بولوس پمفیگوئید، به طور معمول در جمعیت با سن بیشتر از 70 سال اتفاق می افتد. میزان مرگ و میر سالانه تا 40 درصد برای این بیماری گزارش شده است. این پژوهش، با هدف بررسی وضعیت اپیدمیولوژیک جمعیت مورد مطالعه و ارزیابی وضعیت موجود در مرکز ایران انجام شد. این پژوهش، یک مطالعه ی مقطعی بود که در سال 1397 در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان انجام گرفت. در این مطالعه، 69 بیمار مبتلا به بولوس پمفیگوئید که از ابتدای سال 1385 تا پایان سال 1394 بستری بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. 4/59 درصد از بیماران مورد مطالعه را زنان تشکیل می دادند. میانگین و انحراف معیار سن ابتلا در زنان 13 ± 68 و در مردان 14 ± 72 سال بود (01/0 = P). فراوان ترین بیماری های زمینه ای در میان مبتلایان، پرفشاری خون با فراوانی 6/23 درصد بود. 4/15 درصد مردان و 7/3 درصد زنان شرح حال مصرف فروزماید دادند. فراوانی درگیری مخاط در میان مبتلایان 4/55 درصد بود. فراوان ترین داروهای تجویز شده در بیماران، آنتی هیستامین با فراوانی 98 درصد، آنتی بیوتیک با فراوانی 97 درصد، کورتیکواستروئید موضعی با فراوانی 91 درصد و کورتیکواستروئید سیستمیک با فراوانی 4/88 درصد بود. میانگین و انحراف معیار دز پردنیزولون تجویز شده 12 ± 54 میلی گرم در روز می باشد. افزایش قند خون در 30 درصد بیماران گزارش شد. 6/3 درصد مردان و 15 درصد زنان، به مراقبت های ویژه طی بستری نیاز داشتند. 9/42 درصد مردان و 4/44 درصد زنان، عود مجدد بیماری پس از ترخیص را تجربه کردند. 64/38 درصد بیماران تا یک سال پس از ترخیص فوت شدند.