پیوستگی فضایی درگذار از فضای باز به بسته

در طراحی معماری فضاهای مفصل و ارتباط دهنده ای وجود دارند که نقش آن ها متعادل سازی روند این ارتباط می باشد. این فضاها لزوما یک فضای خالی و یا یک فضای باقیمانده نیست و می تواند خود ماهیت و شخصیت فضایی داشته باشد. مرز بین فضای بیرون و داخل از دیرباز مطرح بوده است. در معماری سنتی ایران نیز شاهد ایوان ها، ساباط ها، سایه بان ها و... هستیم که در همه ی این فضاها شاید به طور مستقیم به نقش مفصل بودنشان اشاره نشده باشد اما در ذات خود آن را جای داده اند. هدف از ارائه ی این مقاله پاسخ گویی به این پرسش است که مرز فضایی ایجاد شده با چه عناصری و چه شاخصه هایی سازماندهی می شود؟ همچنین بررسی چگونگی ارتباط فضایی در عبور از فضای باز به بسته و ویژگی هایی است که این فضا با توجه به ماهیت دو سوی دیگر خود باید داشته باشد. این فضا توازن بین زندگی در فضای باز و انتقال به فضای بسته را به نحوی که از ویژگی های هر دو فضا به یک نسبت بهره برده باشد درهم می آمیزد و باعث تعدیل حس تضاد در هنگام گذار از بیرون به داخل می شود. از آنجا که مطالعات محدود و انگشت شماری راجع به این ارتباط فضایی صورت گرفته در طی این مقاله سعی در جمع آوری ویژگی ها و عناصر فیزیکی و غیر فیزیکی اختصاص داده شده به این فضا داشته تا در نهایت با تحلیل آن ها به طبقه بندی انواع پیوستگی فضایی برسیم.