بررسی ارتباط ضخامت چربی اپی کارد با ضخامت و پراکندگی چربی محیطی و نیز شدت درگیری عروق کرونر در بیماران کاندیدای سی تی آنژیوگرافی مولتی اسلایس مراجعه کننده به بیمارستان الزهرای (س) اصفهان در سال های 94-1393

به تازگی، برخی مطالعات حاکی از آن است که بین بافت چربی اپی کارد و چربی زیر جلدی با بیماری های قلبی- عروقی ارتباط وجود دارد. از این رو، مطالعه ی حاضر با هدف تعیین ارتباط ضخامت چربی اپی کارد با ضخامت چربی محیطی در بیماران کاندیدای سی تی آنژیوگرافی مولتی اسلایس (Multislice computed tomography angiography) انجام شد. طی یک مطالعه ی مقطعی، 190 بیمار کاندیدای سی تی آنژیوگرافی انتخاب شدند و ضخامت چربی زیر جلدی و چربی بافت اپی کارد و میزان گرفتگی عروق کرونر در آنان اندازه گیری شد. همچنین، ارتباط بین تنگی عروق کرونر با ضخامت چربی زیر جلدی و بافت چربی اپی کارد و سایر عوامل خطر گرفتگی عروق کرونر مورد بررسی قرار گرفت. میانگین ضخامت چربی زیر جلدی در دو گروه با و بدون گرفتگی معنی دار شریان کرونر به ترتیب 11/6 ± 39/20 و 91/8 ± 05/19 میلی متر بود و اختلاف معنی داری بین دو گروه دیده نشد (240/0 = P)، اما میانگین چربی اپی کارد در دو گروه پیش گفته به ترتیب 75/0 ± 19/5 و 59/0 ± 86/3 میلی متر و اختلاف دو گروه معنی دار بود (001/0 > P). با توجه به این که ضخامت چربی زیر جلدی در گروه دارای گرفتگی عروق کرونر بالاتر می باشد و همچنین، شیوع بالای بیماری های قلبی- عروقی، دیابت، مصرف سیگار و غیره که مجموعه ی این عوامل، می توانند اثر هم افزایی در افزایش خطر بیماری های قلبی- عروقی داشته باشند، لازم است افراد در معرض خطر از نظر بافت چربی اپی کارد نیز مورد بررسی قرار گیرند و تدابیر پیش گیری و درمانی لازم به ویژه تلاش در جهت کاهش چربی اپی کارد و محیطی در آنان به عمل آید.