دسته بندی شبکه های آبیاری کشور براساس مسائل سازه های تنظیم و تحویل و ارائه راه کارهای مشترک بهبود عملکرد آن ها

مشکل کمبود آب و محدود بودن منابع تامین آب، اهمیت بهره برداری بهینه از آب را در شبکه های آبیاری بیشتر از گذشته نمایان ساخته است. در اکثر مطالعات انجام شده راه کارهای بهبود عملکرد در یک شبکه و به صورت موردی برای شبکه ها بیان شده اند و نتایج به صورت عام بین شبکه ها به اشتراک گذاشته نشده است. این تحقیق، در گام اول به دسته بندی شبکه های آبیاری کشور بر اساس مشکلات سازه های کنترل و تنظیم سطح آب در کانال های اصلی پرداخته و در ادامه اقدام به ارایه راهکارهای مشترک بهبود عملکرد پرداخته است. برای دسته بندی شبکه های مشابه کشور از دیدگاه مسایل و مشکلات سازه های کنترل و تنظیم از روش خوشه بندی کلاسیک K-Means استفاده شد. برای این منظور ابتدا معیارهای موثر گردآوری و با تکنیک AHP اولویت بندی شدند. معیارهای با وزن بالای 7 درصد که بهترین نتایج را داشتند، جهت تهیه ماتریس خوشه بندی و ادامه کار استفاده شدند. 32 شبکه کشور در این تحقیق در 7 خوشه دسته بندی شدند. معیارهای وسعت شبکه، قدمت و ظرفیت و تعداد سازه ها تاثیرگذارترین عوامل در ایجاد خوشه ها بودند. 38 پرسشنامه از شبکه ها از کمیته ملی آبیاری و زهکشی دریافت و در تجزیه و تحلیل بکار گرفته شد. پس از بررسی پرسشنامه ها، مشکلات مشترک بین شبکه های واقع در هر خوشه مشخص شدند. بیش ترین مشکلات مشترک بین همه شبکه ها، آسیب های ضمن بهره برداری، نیاز به مرمت یا بازسازی، رسیدگی پی در پی و دست کاری مصرف کنندگان عنوان شده اند. در ادامه راهکارهای مشترک برای برطرف نمودن مشکلات مذکور و به-تفکیک هر خوشه ارایه گردید.