تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی و استقامتی شدید و متوسط بر بیان mir-133a، Runx2 و PPARγ در مغز استخوان در موش های صحرایی نر سالمند نژاد ویستار

  بهترین راه پیشگیری از بروز پوکی استخوان در سالمندی جلوگیری از کاهش تراکم استخوانی و یا تلاش در جهت حفظ آن در سنین جوانی است. هدف از مطالعه حاضر، تاثیر شدت های مختلف تمرین استقامتی و مقاومتی بر بیان microRNA-133a (mir-133a)، Runx2 و PPARγ در مغز استخوان ران موش های صحرایی نر سالمند بود. این مطالعه تجربی، روی 40 سر موش های صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار انجام شد. موش های صحرایی در 5 گروه مساوی 8 تایی شامل تمرینات مقاومتی و استقامتی با شدت متوسط و شدید و گروه کنترل قرار گرفتند. گروه های تمرینی، 5 روز در هفته به مدت 8 هفته برنامه تمرینی را طبق پروتکل مقاومتی یا استقامتی اجرا کردند. بر روی موش های صحرایی گروه کنترل، هیچگونه مداخله ای صورت نگرفت. بعد از دوره تمرین بیان mir-133a، Runx2 و PPARγ به روش RT–PCR اندازه گیری شدند. تجزیه تحلیل آماری با استفاده از آزمون کروسکال والیس با سطح معنی داری 0/05>P انجام شد. این پژوهش نشان داد بیان mir-133a (0/701P=)، Runx2 (P=0/948) و PPARγ (P=0/364) در گروه تمرین با شدت بالا و شدت متوسط و گروه کنترل تفاوت معنی داری نداشت. به نظر می رسد تغییرات سلولی متابولیسم استخوان پس از انجام چنین تمریناتی نیاز به دوره های طولانی تر تمرین ورزشی دارد که باید در تحقیقات آینده مورد بررسی قرار بگیرد