بررسی میزان دستیابی به صلاحیت های بالینی و ارتباط آن با برخی از عوامل دموگرافیک در دانشجویان مامایی

  مطالعات انجام شده در زمینه بررسی صلاحیت بالینی دانشجویان مامایی و عوامل زمینه ای مرتبط با آن، نتایج متناقض و گاه دور از انتظاری داشته اند. با توجه به نقش صلاحیت بالینی در کیفیت مراقبت های مامایی و اهمیت آن در حفظ سلامت مادران و نوزادان، این مطالعه باهدف تعیین میزان دستیابی به صلاحیت های بالینی و ارتباط آن با برخی از عوامل دموگرافیک انجام شد.
مواد و این مطالعه توصیفی مقطعی در سال 1394 بر روی 73 دانشجوی مامایی ترم 5 و 7 و 219 مادر باردار مراجعه کننده به زایشگاه، انجام شد. جهت سنجش صلاحیت بالینی دانشجویان از پرسشنامه پژوهشگر ساخته صلاحیت بالینی استفاده شد که به دو شیوه خودارزیابی و ارزیابی توسط پژوهشگر (پس از سه بار مشاهده عملکرد دانشجو)، تکمیل شد. اطلاعات وارد نرم افزار SPSS نسخه 16 شدند و با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و آزمون های همبستگی اسپیرمن و پیرسون و آزمون آنالیز واریانس یک طرفه، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. دانشجویان مامایی صلاحیت بالینی خود را با میانگین (12/12±84/109) در سطح خوب و پژوهشگر صلاحیت بالینی دانشجویان مامایی را با میانگین (14/17±92/70) در سطح متوسط ارزیابی نمودند. نتایج مطالعه نشان داد تفاوت معنی داری بین نمرات خودارزیابی و ارزیابی توسط پژوهشگر وجود دارد (05/0>p) اما ارتباط معنی داری بین نمرات خودارزیابی و ارزیابی توسط پژوهشگر وجود ندارد (05/0<p). همچنین بین نمرات خودارزیابی صلاحیت بالینی با وضعیت تاهل رابطه آماری معنی دار و مثبت وجود دارد (05/0> p). نتایج نشان می دهد که خودارزیابی جایگزین مناسبی برای ارزیابی اساتید نمی باشد اما می توان آن را به عنوان یک روش ارزشیابی مکمل در ارزیابی عملکرد دانشجویان استفاده کرد.