اقامت غیر ضروری بیماران در بیمارستان های ایران: مرور نظام مند و متاآنالیز

کاهش مدت اقامت نامناسب بیماران در بیمارستان ها موجب ارتقای کارایی بیمارستان ها می شود. هدف این پژوهش شناسایی متوسط اقامت نامناسب بیماران در بیمارستان های کشور و عوامل موثر بر آن بوده است. برای انجام این پژوهش مروری منظم، کلیه مقالات مرتبط با سنجش متوسط اقامت نامناسب بیمار در بیمارستان های ایران منتشر شده در بازه زمانی (1385-1396) در 8 پایگاه داده ای جستجو، جمع آوری و ارزیابی کیفیتی شدند. در نهایت، تعداد 13 مقاله با استفاده از نرم افزارComprehensive Meta-Analysis تحلیل شدند. در این مطالعه، میزان بروز متوسط اقامت نامناسب در بیمارستان های ایران 5.4 درصد (11.4-2.4درصد: حدود اطمینان 95%) به دست آمد. بیشترین میزان متوسط اقامت نامناسب بیماران در تهران در سال 1394 با 49.0 درصد 62.5-35.7 درصد: حدود اطمینان95%) و کمترین میزان متوسط اقامت نامناسب بیماران در شیراز در سال 1389 با 0.5 درصد (1.1-0.2درصد: حدود اطمینان95%) به دست آمد. عوامل مربوط به بیمار، پزشک و بیمارستان منجر به بروز متوسط مدت اقامت نامناسب بیماران در بیمارستان شده است. متوسط اقامت نامناسب به ترتیب منجر به افزایش هزینه، افزایش زمان انتظار سایر بیماران و کاهش کیفیت خدمات شده بود. مهم ترین راهکارهای کاهش مدت اقامت نامناسب، اصلاح نظام بیمه و شیوه پرداخت، گسترش خدمات سرپایی و اصلاح عملکرد سیستم ارجاع بیماران بود. میزان متوسط اقامت نامناسب بیماران در بیمارستان های ایران تقریبا بالا است. بنابراین، سیاستگذاران و مدیران نظام سلامت باید اقدامات جدی به منظور کاهش میزان بروز متوسط اقامت نامناسب در بیمارستان ها بکار گیرند.