نوآوری در بازآفرینی اسطوره اورفه: انعکاس متون کهن در قرن بیستم، مطالعه نمایشنامه اوریدیس ژان آنوی بر اساس روش اسطوره کاوی ژیلبر دوران

هر بازنویسی ادبی، به نوعی بازخوانی، انطباق و به روزآوری متن ادبی است. از این رو متون ادبی هر دوره ای به نوعی بیانگر بینش، سلایق و ارزش های حاکم بر آن دوران هستند. ژان آنوی در زمره نمایشنامه نویسانی قرار دارد که با الهام از اساطیر کهن و با بازخوانی مدرن از این اساطیر، مفاهیم جدیدی را آفریده است. او در یکی از نمایشنامه های خود به نام اوریدیس با تعبیری متفاوت و در قالبی جدید همان گونه که از عنوان آن برمی آید، داستان یک زن را به تصویر می کشد. آنوی برخی از جنبه های اسطوره بنیادین را تغییر داده و بدین ترتیب، عشق پاک میان اورفه و اوریدیس در اسطوره باستانی را به ظاهر به سخره می گیرد. رویکرد نوآورانه در بازنویسی این اسطوره نمایانگر تغییر فرهنگی اساسی است که ریشه در تغییرات در نظام ارزش های اخلاقی دارد. در این تحقیق، پیامدهای اجتماعی عصر نو در بازنویسی این اسطوره، مورد بررسی قرار خواهند گرفت و با بهره گیری از روش اسطوره کاوی ژیلبر دوران، به تحلیل و بررسی خرد اسطوره ها (اسطورک ها) در این نمایشنامه آنوی خواهیم پرداخت. این روش نقد، امکان مطالعه تغییرات واحدهای معنادار اسطوره بنیادین را در بازنویسی با توجه به شرایط جامعه فراهم می آورد.