چارچوب مفهوم پایداری در طراحی محیط از دیدگاه معماران و معماران منظر

پایداری واژه ای است که امروزه در بسیاری از زمینه های مربوط به توسعه و ساخت و ساز به صورت مستمر در چارچوب گفتمان حوزه های مزبور به کار گرفته می شود. بررسی مفهوم پایداری با تاکید بر پایداری محیطی رابطه متقابل دو عامل اصلی انسان و محیط را مورد تاکید قرار می دهد. سکونت گاه های بشری و سیستم های اقتصادی انسان با محیطی که در آن زندگی می کنند به هم آمیخته است. در این پژوهش تلاش شده است با بررسی و درک صحیح و آگاهانه از مولفه های تاثیرگذار بر موضوع پایداری، به شناسایی اثرگذاری و تحقق پذیری اصول مطرح در زمینه پایداری در طراحی محیط پرداخته شود. متناسب با پژوهش، با روش تحلیل محتوا به تجزیه و تحلیل اطلاعات پرداخته شد، سپس برای سنجش شاخص های مورد بررسی از روش پیمایشی جهت پاسخ دادن به فرضیات پژوهش استفاده گردید. در این راستا با مطالعه منابع موجود، مولفه های موثر بر مقوله پایداری محیطی استخراج گردید. با فرض وجود هم بستگی مثبت بین متغیرهای مستقل و وابسته، با طرح، توزیع و جمع آوری پرسش نامه، آرا و عقاید جامعه متخصصان، مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور، 45 پرسش نامه در بین اساتید معماری و معماری منظر دانشگاه های شهیدبهشتی، تهران ، علم و صنعت ایران، تربیت مدرس و بین المللی امام خمینی توزیع شد. با حذف پرسش نامه های ناقص، در نهایت 31 پرسش نامه مورد تحلیل قرار گرفت. میزان تاثیر و اولویت مولفه های ”رابطه انسان-طبیعت“، ”محدودیت ها“، ”مکان“، ”تنوع“، ”رابطه متقابل“، ”آموزش“ و ”جریان اطلاعات“ به دست آمده در بخش موضوع تحقیق ، توسط متخصصان سنجیده شد. به منظور وزن دهی هر یک از مولفه های اولویت بندی شده توسط متخصصین ، وزن هر مولفه با توجه به تعداد دفعات قرارگیری در هر یک از اولویت ها و با اعمال ضریب مربوط به آن اولویت محاسبه گردید. نتایج نشان داد که اختلافات آماری معناداری میان اولویت بندی متخصصان معماری و معماری منظر نسبت به برخی از اصول پایداری در طراحی محیط وجود دارد.