پیش بینی تاب آوری کودکان کار بر اساس راهبرد های کنار آمدن با تنیدگی و سبک های دلبستگی

کودکان کار در معرض مخاطرات متعددی قرار دارند و تاب آوری در شرایط پرخطر از اهمیت بسیاری برخوردار است. این پژوهش با هدف پیش بینی تاب آوری کودکان کار براساس راهبرد های کنارآمدن با تنیدگی و سبک های دلبستگی انجام شد. در یک طرح همبستگی،100 نفر ازکودکان کار مراجعه کننده به موسسات حامی کودکان کار تهران، اداره امور اجتماعی رفاهی منطقه 15، مرکز کودکان کار مولوی، و بازار بزرگ تهران به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه های راهبردهای کنارآمدن با تنیدگی اندلر و پارکر (1990)، سبک های دلبستگی بازنگری شده بزرگسال کولینز و رید (1996) و تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی پس از حذف اثر مخدوش کننده جنسیت، تحلیل شدند. ضرایب همبستگی نشان داد که تاب آوری با سبک دلبستگی ایمن، دوسوگرا، راهبردهای کنارآمدن مسئله مدار و اجتنابی همبستگی مثبت معنادار دارد (01/0P<). سطوح تاب آوری با سن، سطح تحصیلات، و مدت زمان اشتغال به کار کودکان، همبسته نبود (05/0P>). تحلیل رگرسیون نیز نشان داد پس از حذف اثر جنسیت، زیرمقیاس های دلبستگی نقش تعیین کننده خود را از دست داده و تنها راهبرد کنارآمدن مسئله مدار (001/0P=، 331/0=β) به طورمعنی داری 27% از واریانس مشترک تاب آوری را پیش بینی می کند (0001/0P=، 134/6=F). بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که سبک کنارآمدن مسئله مدار با تمرکز بر حل مسئله، به ایجاد انسجام فکری در فرد کمک می کند و باعث می شود فرد منبع تنیدگی را شناسایی و قابل مهار، ارزیابی کند که این پیامد به پیش بینی و افزایش تاب آوری فرد منجر می شود.