پاسخ هضمی گوسفند مهربان به شکل فیزیکی دانه جو و استفاده از موننسین در جیره

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر موننسین و شکل فیزیکی دانه جو (پرک کردن) بر قابلیت هضم اجزای جیره و متابولیسم پروتئین در گوسفند مهربان انجام شد. بدین منظور از تعداد 24 راس گوسفند نر مهربان با میانگین وزن 15/6 ± 98/52 کیلوگرم به صورت آزمایش فاکتوریل 2×2 در قالب طرح کاملا تصادفی استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره های حاوی 1) دانه جو کامل، 2) دانه جو کامل به همراه موننسین، 3) دانه جو پرک شده و 4) دانه جو پرک شده به همراه موننسین بودند. مقدار موننسین در تیمارهای مربوطه 30 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم خوراک مصرفی بود. آزمایش تعیین قابلیت هضم به صورت جمع آوری مستقیم مدفوع (روش درون تنی) انجام شد. خون گیری در روز آخر آزمایش (در ساعات 1 و 5 بعد از خوراک دهی صبح) و جمع آوری ادرار در طول کل دوره آزمایش انجام گرفت. نتایج نشان داد اثر اصلی شکل فیزیکی دانه جو (پرک کردن) باعث کاهش قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی شد. اما مصرف موننسین و اثر متقابل بین موننسین و شکل فیزیکی دانه اثری بر آنها نداشت. قابلیت هضم سایر مواد مغذی جیره تحت تاثیر شکل فیزیکی دانه جو و مصرف موننسین قرار نگرفتند. ابقاء نیتروژن، نیتروژن میکروبی سنتز شده و آلانتوئین دفعی تحت تاثیر شکل فیزیکی دانه جو قرار نگرفت. اما مصرف موننسین سبب افزایش ابقاء نیتروژن و کاهش آلانتوئین دفعی شد. غلظت گلوکز و اوره پلاسما نیز تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند. به طور کلی، شکل فیزیکی دانه جو سبب افزایش قابلیت هضم و بهبود متابولیسم نیتروژن نشد. اما مصرف موننسین ابقاء نیتروژن در گوسفندان را افزایش داد.