مقایسه متغیرهای کینماتیکی اندام تحتانی در راه رفتن کودکان ناشنوا و شنوا

  ارتباط بین کینماتیک راه رفتن و نقص در شنوایی تاکنون به درستی شناخته نشده است. هدف پژوهش حاضر مقایسه متغیرهای کینماتیکی مفاصل اندام تحتانی طی راه رفتن در کودکان ناشنوا در مقایسه با کودکان سالم بود. 15 کودک ناشنوا با اختلال شنوایی دو طرفه (سن 79/1±26/11 سال) و 15 کودک سالم به طور هدفمند به عنوان گروه کنترل (سن 55/1±53/10 سال) انتخاب شدند. یک سیستم تحلیل حرکتی با چهار دوربین Vicon (Oxford Metrics, Oxford, UK) جهت ثبت داده های کینماتیک اندام تحتانی (با فرکانس نمونه برداری100 هرتز) استفاده شد. در این پژوهش شاخص عدم تقارن زوایای مفاصل اندام تحتانی طی فاز اتکا و نوسان راه رفتن محاسبه شد. در این مطالعه برای تحلیل آماری از تست تی مستقل استفاده شد و همچنین سطح معناداری برابر 05/0 گرفته شد. نتایج نشان داد که مقادیر پلنتارفلکشن مچ پای سمت راست در مرحله اتکا و نوسان راه رفتن در گروه ناشنوا نسبت به گروه سالم به ترتیب حدود 37 درصد (0/002=P) و حدود 93 درصد (0/012=P) بالاتر بود. همچنین اوج اولیه فلکشن زانو در اندام سمت چپ، طی مرحله اتکا راه رفتن در گروه ناشنوا کاهش معناداری نسبت به گروه سالم داشت (حدود 12 در صد؛ 0/022=p). مقادیر شاخص عدم تقارن اوج زاویه دورسی فلکشن مفصل مچ پا طی دو فاز اتکا (0/011=p) و نوسان (0/015=P) راه رفتن در گروه ناشنوا بزرگ تر از گروه سالم بود. کاهش اوج فلکشن زانو در لحظه تماس پاشنه با زمین و افزایش شاخص عدم در کودکان ناشنوا طی راه رفتن می تواند با نرخ آسیب بیشتر در این افراد مرتبط باشد. از این نتایج می توان در پروتکل توان بخشی کودکان ناشنوا استفاده نمود.