روش های عددی برای توضیح الگوی کاربرد رنگ در مقرنس های دوره صفوی

در معماری ایرانی، آرای ه ها عناصر جداناپذیر فرمی هستند ب هگونه ای که در بسیاری از موارد از نظر بصری بخش عظیمی از ماهیت فرم را به خود اختصاص میدهند، یکی از مهم ترین آرایه ها در معماری ایران مقرنس است که از نظر هندسه و فرم می توان گفت نقطه تعالی آرایه های معماری این سرزمین است. بنابراین بررسی همه جانبه آن به منظور شناخت بیشتر در راستای تولیدات امروزی مبتنی بر فرم با هویت، ضروری است. یکی از جنب ه های مهم قابل بررسی در آرایه مقرنس، رنگ است که با دقت در هر مقرنس به اهمیت آن به ویژه در شیوه همنشینی آن پی می بریم. رنگ به عنوان یکی از ویژگی های مهم فرم در ادراک دیداری آثار معماری و به طبع دسته بندی ه مخانوادگی های آنها نقش مهمی ایفا می کند. این پارامتر مهم در فرم، از سایر پارامترهایی مانند شکل، جنس یا بافت مستقل تر است زیرا در ارتباط تنگاتنگ با پارامترهای غیربصری مانند سازه نیست و با آزادی بیشتریمی توان آن را در فر مهای امروز معماری مشارکت داد. این پژوهش با بررسی شیوه همنشینی رنگی در مقرن سهای معماری ایرانی در دوره صفوی سعی دارد الگوی رنگی در بافت ها برای خلق فر مهایی اصیل در معماری امروز ایران را ارایه دهد و از طریق سنجش کمی فرکانس های رنگی، مطالعه و مقایسه آنها با هم، شاخ صهای ویژه رنگی و هوی تبخش به صورت کمی استخراج کند. در پژوهش حاضر داده ها با مطالعات میدانی گردآوری شدند، برای تحلیل آنها دو شیوه دیداری و محاسبه ای - دیجیتالی با نرم افزارهای ویژه به کار رفت و مبتنی بر مدلسازی رایانه ای و سپس استدلال منطقی و تحلیل محتوا، نتایج نهایی به دست آمدند.