مقایسه پاسخ ایمنی سلولی و ایمنی همورال علیه نانوذرات PLGA پوشانده شده با توکسین تتانی در موش

واکسن های جدید بر پایه پروتئین های نوترکیب و DNA نسبت به واکسن های سنتی ایمن تر هستند، اما متاسفانه ایمنوژنیسیته پایینی دارند، بنابراین به توسعه ادجوانتی ایمن و قوی نیاز است. لاکتیک گلایکولیک اسید (PLGA)، کو-پلی مری استری متشکل از لااکتیک اسید و پلی گلایکولیک است. هیدرولیز آن منجر به تولید مونومر های لاکتیک اسید و گلایکولیک اسید می شود. هدف پژوهش حاضر مقایسه پاسخ ایمنی سلولی و هومورال علیه نانوذرات PLGA پوشانده شده با توکسین تتانی (PLGA-Tet) در موش بود.

در پژوهش تجربی حاضر نانوذرات PLGA با روش آب/ روغن تولید و اتیل دی متیل آمینوپروپیل کاربودی ایمید (EDC) توکسین تتانی به روش کووالان به آن متصل شد. پس از تعیین خصوصیات نانوذرات پوشانده شده با توکسین تتانی، آنها به گروه های مختلف موشی تزریق شدند. در گروه های کنترل از ادجوانت کامل فروند و آلوم استفاده شد. پس از یک بار تزریق، ایمنی هومورال موش ها به روش الایزا و ایمنی سلولی با پاسخ تکثیری لنفوسیت های طحال مورد بررسی قرار گرفت. برای تحلیل داده ها آزمون آنالیز واریانس یک طرفه به کار رفت.

نانوذرات PLGA خاصیت ادجوانتی قویی داشتند و یک بار تزریق آن به همراه آنتی ژن، پاسخ ایمنی سلولی و ایمنی هومورال به مراتب قوی تر از ادجوانت آلوم و کمتر از ادجوانت فروند ایجاد کرد.

پلی لاکتیک-کو-گلیکولیک اسید به شکل کونژوگاسیون با آنتی ژن، با یک دوز تزریق می تواند پاسخ ایمنی را به ویژه در بازوی ایمنی سلولی نسبت به حالت محلول آنتی ژن افزایش دهد. همچنین ادجوانت PLGA اگرچه در برابر ادجوانت آلوم در تحریک ایمنی هومورال چندان موفق به نظر نمی رسد، اما در مقایسه با ادجوانت کامل فروند می تواند با یک دوز تزریق، رقیبی قابل توجه برای آن باشد.