تعیین حریم کمی چاه ها به کمک مدل عددی بدون شبکه محلی پتروو-گالرکین در آبخوان محصور و آزاد در شرایط غیر ماندگار(مطالعه موردی: دشت بیرجند)

در مطالعه حاضر برای نخستین بار حریم کمی با استفاده از یک روش عددی در دو آبخوان محصور و آزاد تعیین و ترسیم شد. روش عددی به کار گرفته شده، روش بدون شبکه محلی پتروو-گالرکین است که تا کنون در این حوزه و با این کاربرد استفاده نشده است. آبخوان محصور، هندسه منظمی دارد و شامل چهار چاه بهره‏برداری می شود. پس از مدل سازی سطح آب به کمک روش بدون شبکه، حریم کمی چاه‏ها در دوره‏های یک ماهه، یک ساله، دوساله و پنج ساله ترسیم شدند و سپس تاثیر ضرایب هدایت هیدرولیکی و ذخیره در چگونگی گسترش شکل این ناحیه بررسی و ارزیابی شد. نتایج نشان دادند با گذشت زمان، حریم کمی چاه‏ها گسترده‏تر می‏شود که ناشی از برداشت بیشتر و در پی آن، افت افزون تر سطح آب است. به طوری که برای حالتی که فقط چاه نخست در حالت بهره‏برداری باشد، عرض حریم در سال دوم 82/2 متر است و این مقدار در سال پنجم به 8/5 متر می‏رسد. همچنین، با افزایش ضریب، هدایت هیدرولیکی و ضریب ذخیره مساحت و عرض حریم کم می شود، به بیانی دیگر، تعداد نقاطی که داخل حریم می‏افتند، کاهش می‏یابد. در مثال دیگری حریم چاه برای یک آبخوان واقعی ترسیم شد. آبخوان دشت بیرجند واقع در استان خراسان جنوبی که از نوع آزاد است، ارزیابی شد. سطح آب مدل سازی شد و نتایج با داده‏های مشاهداتی مقایسه شدند، به طوری که خطای جذر میانگین مربعات برای این روش در حالت ماندگار و غیرماندگار به ترتیب 483/0 و 757/0 متر به دست آمد. این آبخوان 190 حلقه چاه دارد که از این میان، دو چاه به عنوان نمونه انتخاب شدند. در نهایت، حریم کمی برای دو چاه انتخاب شده ترسیم شدند. نتایج نشان دادند گسترش و توسعه این ناحیه در حالت واقعی هم بیشتر تحت تاثیر ضریب هدایت هیدرولیکی است.