بررسی نقش نانوذره کیتوزان (Chitosan) همراه شده با پروتئین های ترشحی-تراوشی لیشمانیا ماژور بر میزان اپوپتوز ماکروفاژهای موشی حساس شده با انگل

لیشمانیوز یک معضل بهداشت عمومی است که توسط گونه های مختلف لیشمانیا ایجاد می شود. القای اپوپتوز در ماکروفاژهای آلوده از مکانیسم های اصلی فرار انگل از سیستم ایمنی است. جلوگیری از اپوپتوز و تقویت توانایی کشندگی ماکروفاژها می تواند در درمان و یا کنترل لیشمانیوز موثر باشد. در این مطالعه اثر نانوذره کیتوزان همراه شده با پروتئین های ترشحی-تراوشی لیشمانیا ماژور بر میزان اپوپتوز ماکروفاژها در مواجهه با لیشمانیا بررسی شده است. پروتئین های ترشحی-تراوشی از سوپرناتانت کشت لیشمانیا ماژور جدا شد. محدوده وزن مولکولی پروتئینی و غلظت آن به روشSDS-PAGE و برادفورد تعیین گردید. آنتی ژن ها با نانوذره کیتوزان همراه شدند. همراه شدن آنتی ژن و نانوذره به روش FTIR تایید گردید. سمیت نانوذره بر ماکروفاژها به روش تست MTT تعیین گردید. موش های آزمون در روزهای 0،10،21 به صورت داخل صفاقی با پروتئین های ترشحی-تراوشی لیشمانیا ، نانوذره کیتوزان و پروتئین های ترشحی-تراوشی لیشمانیا همراه شده با نانوذره کیتوزان تیمار شدند. بعد از 28 روز ماکروفاژها جدا شده و درصد اپوپتوز آن ها در حضور و عدم حضور انگل به روش فلوسیتومتری بررسی گردید. بیشینه تولید پروتئین های ترشحی-تراوشی لیشمانیا ماژور 72 ساعت بعد از کشت انگل است. پروتئین ها در محدوده 110-35 کیلودالتون قرار دارند. در غلظت 250 μg/ml بیشترین درصد همراهی با نانوذره برابر%76 دیده می شود. نتایج MTT عدم سمیت تمامی غلظت های نانوذره کیتوزان همراه شده با پروتئین های ترشحی-تراوشی را تایید کرد. نتایج حاصل از سنجش اپوپتوز به روش انکسین نشان داد که میزان اپوپتوز در ماکروفاژهای تیمار شده با نانوذره کیتوزان و کیتوزان همراه شده با پروتئین های ترشحی-تراوشی به طور معنی داری (P≤0.05) از ماکروفازهای تیمار نشده کمتر است. کیتوزان همراه شده با پروتئین های ترشحی-تراوشی لیشمانیا می تواند از راه کاهش اپوپتوز، توانایی ماکروفاژهای آلوده را در حذف انگل افزایش دهد.