سیر تطور رازداری پزشکی از مطلق بودن به نسبی شدنبه روایت تاریخ

رازداری به عنوان یکی از بنیادی ترین مولفه های ارتباط موثر بین پزشک و بیمار از دیرباز مورد توجه بوده است و از دیدگاه مکاتب گوناگون طبی و حکیمان بزرگ اسلامی به عنوان یک اصل پذیرفته شده است و در نمونه های علمی و عملی آن ها در قالب نقل قول (سخنان، نصایح، سوگندنامه ها، اشعار و...)، شرح حال، داستان و حکایت های بجا مانده از ایشان توصیه و تاکیدات زیادی شده است. در این پژوهش که با بررسی برخی متون طبی کهن و مراجعه به آراء حکیمان بزرگ و نیز اشاره به قوانین و مقررات متاخر بین المللی صورت گرفته است، سیر تاریخی تطور رازداری پزشکی از مطلق بودن تا نسبی شدن مورد کنکاش قرار گرفته است. امروزه در حوزه های بین رشته ای به ویژه حوزه اخلاق پزشکی با محوریت مطلق بودن رازداری پزشکی به عنوان شاخصه اصلی در ارتباط موثر پزشک و بیمار نیز تغییرات بنیادینی مشهود است و این اصل در گذر زمان ازجمله در دهه های اخیر، دستخوش تغییرات زیادی شده است. چنین برداشت می شود هرچه از میزان مطلق بودن آن کاسته و به نسبی بودن آن افزوده شود، می تواند ماهیت این اصل را خدشه دار کنند. مگر اینکه در این مسیر ملاحظات اساسی صورت پذیرد و مفهوم مطلق بودن آن با همکاری و مشارکت بیمار بسط داده شود.