بررسی توزیع فضایی و مدل تلفات انسانی در بافت فرسوده منطقه 12 شهر تهران بر اساس شاخص های کالبدی بازآفرینی پایدار شهری

بخش عمده ای از بافت های فرسوده شامل هسته اولیه و اصلی شهر می باشند که در گذر زمان نتوانسته اند تطابق لازم را با رشد شتاب زده مدرنیسم پیدا کنند. دراین بین، یکی از پرچالش ترین مباحث مطرح در چند دهه اخیر، موضوع مدیریت بازآفرینی و حل چالش بافت های فرسوده و ناکارآمد شهری است. پژوهش حاضر به لحاظ هدف، توسعه ای کاربردی و ازلحاظ روش شناسی، توصیفی تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و بررسی های میدانی است. دراین بین، ابتدا برای بررسی وضعیت بافت فرسوده و دستیابی به اهداف پژوهش، شاخص های کالبدی اسکلت ساختمان، جنس مصالح، تعداد طبقات، دانه بندی، قدمت ساختمان، نفوذپذیری و کیفیت ابنیه استخراج شد. در ادامه، برای کشف روند الگو جهت اثرگذاری شاخص های منتخب بر بازآفرینی در بافت فرسوده از ابزار رگرسیون فضایی جغرافیایی (GWR) و همچنین برای وزن‎دهی به شاخص های موردمطالعه و داده های فضایی از روش خودهمبستگی فضایی، ابزار Generate Spatial Weights Matrix موجود در نرم افزار ArcGis استفاده شد و نیز برای بررسی مدل تلفات انسانی و توزیع فضایی تلفات در بافت فرسوده منطقه 12 از روش های (نوروزی، ملویل و سلمونز) استفاده شده است. در تعیین طبقه بندی شاخص های بازآفرینی در بافت فرسوده بیشترین ضریب را در بین عوامل تاثیرگذار در بازآفرینی شاخص های اسکلت ساختمان و تعداد طبقات با ضریب 96/0 و 94/0 دارند و کمترین ضریب مربوط به شاخص تعداد واحد با ضریب 71/0 است. همچنین نتایج بررسی مدل تلفات انسانی نشان داد که بیشترین وضعیت تلفات با تعداد 106584 نفر با ضریب M4d در وضعیت تلفات بلافاصله پس از فروریختن قرار دارند.