وضع مطلوب برنامه درسی رشته دندانپزشکی براساس ضرورت های بومی ایران و تجارب بین المللی

هدف پژوهش حاضر، تعیین وضعیت مطلوب برنامه درسی رشته دندانپزشکی براساس ضرورت های بومی ایران و تجارب بین المللی است. در این پژوهش از روش کیفی استفاده شده است. ابتدا با مطالعات کتابخانه ای و تحلیل و تفسیر اطلاعات حاصل از آن، برنامه درسی دندانپزشکی و تجارب واقعی برخی از دانشگاه های معتبر ایران و جهان بررسی شد. سپس بر بنیاد استدلال های نظری و دستاوردهای تجربی دانشگاه های معتبر، به ارائه وضعیت مطلوب برنامه درسی رشته دندانپزشکی براساس ضرورت های بومی ایران و تجارب بین المللی پرداخته شد. کمبود جامعه نگری و کم توجهی به جنبه های پیشگیری، جدا بودن آموزش علوم پایه از دروس بالینی و کلینیکی، عدم ایجاد انگیزه یادگیری در فراگیران و ضعف در تربیت فراگیرانی مستقل، بازنگری در برنامه درسی دندانپزشکی را ضروری ساخته اند و تلفیق برنامه های درسی دندانپزشکی به صورت تلفیق افقی و عمودی می تواند وضعیت مطلوب برنامه درسی رشته دندانپزشکی را رقم بزند. بنابراین، محور فعالیت های تغییر و اصلاح برنامه درسی شامل تمرکز بر رویکردهای تلفیقی با محوریت «آموزش توام با پژوهش»، «دندانپزشکی مبتنی بر شواهد» و «ورود دانش های جدید» در برنامه ریزی درسی دندانپزشکی بوده است. برنامه درسی تلفیقی مطلوب آموزش دندانپزشکی، برنامه ای است که در سه سطح (سطح حوزه علمی، سطح رشته تحصیلی، سطح برنامه موضوعی یا محتوای درس)؛ با تصمیم گیری درباره چهار عنصر (اهداف، محتوا، روش و ارزشیابی) و با رعایت چهار اصل (تلفیق هم زمان در سطح خرد و کلان؛ تنوع روش ها و چند بعدی بودن؛ تعادل بین محتوا فرایندمحوری برنامه تلفیق؛ و مکمل بودن تلفیق از درون تلفیق از بیرون) به تولید برنامه های درسی دندانپزشکی می پردازد.