بررسی بقای پنج ساله کودکان مبتلا به لوسمی لنفوئیدی حاد و عوامل مرتبط با آن در استان قم

لوسمی، شایع ترین نوع سرطان در کودکان بوده که از شایع ترین نوع آن در کودکان زیر 19 سال می توان به لوسمی لنفوبلاستیک حاد اشاره کرد. بقای کودکان مبتلا در مناطق مختلف، متفاوت است. مطالعه حاضر با هدف بررسی بقای پنج ساله کودکان مبتلا به لوسمی لنفوئیدی حاد و عوامل مرتبط با آن در بیمارستان کودکان قم صورت گرفت. این مطالعه به روش هم گروهی گذشته نگر و با استفاده از اطلاعات پرونده های کودکانی که در آن ها از سال 1396-1386 تشخیص لوسمی لنفوبلاستیک حاد داده شده بود، انجام شد. اطلاعات استخراج شده شامل: سن، جنس، سابقه خانوادگی لوسمی، سابقه رادیوتراپی و دریافت اشعه، سابقه تماس با مواد شیمیایی، شغل والدین، منطقه زندگی، گروه خونی و نوع لوسمی، آزمایش ها، همچنین معاینات اولیه بیمار بود. داده ها با استفاده از نمودار کاپلان مایر و آزمون بقای کاکس با در نظر گرفتن پیش فرض های آزمون ها تجزیه وتحلیل شدند. سطح معنی داری، کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. در این مطالعه، 97 بیمار بررسی شدند. میانگین سنی بیماران، 99/3±12/5 سال و 67/55% (54 نفر) پسر بودند. میزان بقای پنج ساله کودکان، 10/65% بود. از عوامل موردبررسی تنها سن زمان تشخیص و سابقه عود با بقای بیماران، ارتباط معنی داری داشت؛ به طوری که بقای بیمارانی که سن آن ها در زمان تشخیص، کمتر از یک سال و یا سابقه عود داشتند، کمتر بود. نتایج پژوهش حاضر نشان داد بقای کودکان مبتلا به لوسمی لنفوبلاستیک حاد در استان قم، کمتر از دیگر مطالعات بوده است و بقای کودکان با متغیر سن ابتلا و سابقه عود در ارتباط می باشد.