ارزیابی عوامل حس تعلق به مکان در بهبود کیفیت زندگی ساکنان خانه سالمندان

بدون شک افزایش جمعیت سالمندان یکی از مهم ترین چالش های اقتصادی، اجتماعی و بهداشتی در قرن بیست و یکم به شمار می رود و این چالش مهم مسئولان را بر آن می دارد که به کیفیت زندگی این افراد در خانه سالمندان که اغلب مورد غفلت واقع می شوند اهمیت بیشتری دهند. وقتی سکونت در سرای سالمندان ضرورت یابد، سالمند اغلب احساس طرد شدن و جدایی می کند. اگر سالمند احساس کند به خاطر ارزش کم و بهای اندک دور انداخته شده است، عکس العمل طبیعی فرد این است که دچار احساس منفی شود. این افراد اغلب احساس بی اهمیتی، بی علاقگی و بی مهری می نمایند. با توجه به تاثیر متقابل انسان، بر فضا و فضا بر انسان این مساله پیش می آید که چگونه در خانه سالمندان می توان حس تعلق به مکان را افزایش داد که مزایای آن آرامش، احساس امنیت و برگشت احساسات نابود شده و تغییر تلقی فرد و جامعه از این مکان هاست. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی است که همبستگی عوامل شکل دهنده حس تعلق به مکان و کیفیت زندگی سالمندان مقیم خانه های سالمندی شیراز مد نظر است، بدین منظور عوامل شکل دهنده حس تعلق به مکان که شامل عوامل ادراکی- شناختی، عوامل اجتماعی و عوامل محیطی- کالبدی است در سه فرضیه مورد آزمون قرار گرفته است. حس تعلق به مکان که عامل مهم در شکل گیری پایه های ارتباطی استفاده کنندگان و محیط می باشد، نهایت منجر به ایجاد محیط های با کیفیت خواهد شد. ویژگی های کالبدی نظیر (فرم، رنگ، اندازه، شکل، مقیاس و بافت) و عوامل ادراکی- شناختی و همچنین فعالیت های اجتماعی نقش مهم و موثر در شکل گیری حس تعلق در خانه سالمندان دارند.