بهره گیری از کدهای فرم بنیاد در منطقه بندی شهری، مورد مطالعاتی: ناحیه دو شهر بابلسر

منطقه بندی به عنوان یکی از روش های هدایت توسعه شهری، در اوایل قرن بیستم در شهرسازی جهان مطرح شد. ضوابط و مقررات ناشی از منطقه بندی، علی رغم داشتن نتایج مثبت، پیامدهایی مانند: پراکنده رویی، تضعیف بافت کهن، افزایش سفرهای درون شهری و غیره را برای شهرها در پی داشت. در این میان فرم های مناسب توسعه و ارتباط فرم فضاهای عمومی و خصوصی به دلیل پرداختن بیش از حد به کاربری زمین کمتر مورد توجه قرار گرفته است. رویکرد کدهای فرم بنیاد1 در پی حل این مشکلات مطرح شد. تحقیق حاضر براساس هدف بیرونی تحقیق، کاربردی و براساس هدف درونی، توصیفی است. در این پژوهش برای نظم دهی و سازماندهی به منطقه مطالعاتی از روش پهنه بندی شهر- روستا استفاده شده است و همچنین برای جمع آوری اطلاعات لازم از مصاحبه، پرسش نامه، جلسات مشارکتی بهره برده شده است. با توجه به هدف تحقیق حاضر که بهره گیری از روش کدهای فرم بنیاد در تدوین ضوابط و مقررات لازم توسعه در ناحیه دو شهرداری شهر بابلسر است، ابتدا منطقه مورد مطالعه براساس معیارهای تعریف شده، به پهنه هایی تقسیم شدند، سپس با استفاده از تجزیه و تحلیل های انجام شده بر روی عناصر بزرگ مقیاس و کوچک مقیاس و همچنین بهره گیری از نتایج چشم انداز، ضوابط و مقررات ارائه شد. با توجه به نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل، در ناحیه دو شهر بابلسر براساس روش پهنه بندی شهر- روستا، سه پهنه T3 ,T4 ,T5 در نظر گرفته شده و براساس این پهنه ها، پلان ضوابط که تدقیق شده پلان توضیحی می باشد به همراه ضوابط و مقررات لازم ارائه شده است. نتایج تحقیق حاضر نشان دهنده تفاوت هایی مانند رفت وبرگشتی بودن فرآیند، تعیین چارچوب توسعه های آتی، مشارکت عمومی، توجه به هماهنگی با طرح های آتی، توجه به مقیاس انسانی، تفاوت در شیوه های کنترل و غیره میان روش های منطقه بندی سنتی و روش کدهای فرم بنیاد است.