مقایسه اثر تمرین تناوبی شدید و تداومی بر بیان ژن های BDNF، GDNF و NGF در هیپوکامپ موش های نر نژاد C57BL/6

 شناسایی عوامل موثر بر افزایش نوروتروفین ها در مغز، هدفی مهم برای سلامت و عملکرد مغز است. شواهدی از فواید بالینی فعالیت ورزشی طولانی مدت بر عملکرد مغز وجود دارد. با این وجود اثر شدت های مختلف تمرینی بر مغز مشخص نیست. از این رو هدف این پژوهش مقایسه اثر دو روش تمرین تناوبی شدید و تداومی بر بیان ژن نوروتروفین ها در هیپوکامپ موش C57BL/6 می باشد. در این مطالعه تجربی،30 سر موش نر نژاد C57BL/6به طور تصادفی به 3 گروه کنترل، تمرین تناوبی شدید و تمرین تداومی تقسیم شدند. موش ها در گروه های تمرینی به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هفته بر روی تردمیل دویدند. تمرین تناوبی شامل اجرای وهله تمرینی 2 دقیقه ای با شدت 90-85 درصد حداکثر سرعت همراه با دوره های استراحتی فعال 1 دقیقه ای با شدت 60-50 درصد حداکثر سرعت و تمرین تداومی شامل اجرای تمرین با شدت 75 -70 درصد حداکثر سرعت بود. میزان بیان ژن هایBDNF، GDNF و NGF با استفاده از روش Real time-PCR در هیپوکامپ اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS V 16 و روش آماری تحلیل واریانس یک طرفه (P<0.05) تحلیل شدند. نتایج این پژوهش نشان داد که میزان بیان ژن هایBDNF و GDNF در گروه تمرین تناوبی نسبت به تمرین تداومی افزایش معنی داری داشت (p<0.05) و NGF در دو گروه تمرینی افزایش داشت ولی میزان بیان آن در دو گروه با هم تفاوت معنی داری نداشت (P >0.05). نتایج این تحقیق نشان داد که تمرین تناوبی با بهبود بیشتر بیان ژن نوروتروفین ها نسبت به تمرین تداومی در هیپوکامپ تاثیر نوروپروتکتیو بیشتری داشت.