تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی شدید و متوسطبر متغیرهای منتخب بیومکانیکی استخوان ران در رت های سالمند نژاد ویستار

فعالیت بدنی از طریق کشش های ناشی از انقباضات عضلانی، بار مکانیکی را بر استخوان اعمال کرده و با تحریک استخوان، متغیرهای ساختاری مانند: قدرت و تراکم استخوان را افزایش می دهد. این پژوهش به منظور بررسی مقایسه شدت های مختلف تمرین استقامتی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی استخوان ران در رت های سالمند نژاد ویستار اجرا شد. در این پژوهش تجربی، 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار مسن (23 ماه) با میانگین وزنی 75/441 گرم به صورت تصادفی بر اساس وزن اولیه در دو گروه تمرینی و یک گروه کنترل شامل گروه تمرین استقامتی با شدت متوسط (n=8)، تمرین استقامتی با شدت بالا (n=8) و گروه کنترل (n=8) قرار گرفتند. تمرین استقامتی با شدت متوسط با70%-60% و شدید 110%-80% سرعت بیشینه، پنج روز در هفته به مدت هشت هفته بود، که مدت و مسافت (حجم تمرین) هر جلسه فعالیت در هر دو گروه برابر اما شدت تمرین متفاوت بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی حیوانات برای انجام جراحی و استخراج بافت استخوانی فمور بی هوش و سپس تشریح شدند. از آزمون فشار مکانیکی خمش سه نقطه ای برای تعیین تغییرات بر مدولاسیون، حداکثر مقاومت و انرژی شکست و نیروی استخوان ران رت های نر استفاده شد. تجزیه تحلیل آماری با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه با سطح 05/ 0≥P انجام شد. نتایج نشان داد که این نوع تمرینات تاثیری بر مدولاسیون (198/0p=)، قدرت استخوان (24/0p=)، انرژی شکست (204/0p=)،تغییرشکل تا نقطه ی حداکثر استحکام (89/0p=) و نیروی استخوان ران (31/0p=) موش صحرایی نر نداشت و بین گروه ها تفاوت معنی داری در این فاکتورها وجود نداشت.)بهتر است چند یافته مهم را با ذکر P دقیق valueگزارش کنید.) به نظر می رسد تغییرات بیومکانیکی استخوان پس از انجام چنین تمریناتی نیاز به دوره های طولانی تر تمرین ورزشی دارد که باید در تحقیقات آینده مورد بررسی قرار بگیرد.