تاثیر فرآیند اصلاح سطح پلاسما بر کشت سلول در داربست نانولیفی پلی لاکتیک گلایکولیک اسید

مهندسی بافت و جایگزینی بافت های آسیب دیده در علم پزشکی بسیار حایز اهمیت و نسبت به پیوند عضو از شخصی به شخص دیگر کارآمد تر است، بنابراین تولید داربست از پلیمرهای طبیعی و مصنوعی با خصوصیات مطلوب به منظور بازسازی بافت ‏های آسیب‏ دیده گسترش روزافزونی دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر فرآیند پلاسما بر زاویه تماس یا آب دوستی داربست نانولیفی پلی‏ لاکتیک‏ گلایکولیک‏ اسید و کیفیت کشت سلول در آن بود. در پژوهش تجربی حاضر ابتدا نانوالیاف پلی‏ لاکتیک‏ گلایکولیک‏ اسید، با استفاده از حلال ‏های کلروفرم خالص و مخلوط کلروفرم 80%- دی‏ متیل ‏فرم ‏آمید 20% الکتروریسی شدند. سطح داربست ‏های الکتروریسی شده با فناوری پلاسما اصلاح، سپس سلول کلیه میمون سبز آفریقایی (VERO) روی آنها کشت داده شد. مقایسه داربست های ساده تولید شده، از نظر میزان آب دوستی و تکثیر سلول، با داربست ‏های اصلاح شده توسط فرآیند پلاسما صورت گرفت. به منظور مقایسه آب دوستی نمونه‏ ها، زاویه تماس آب آنها اندازه‏ گیری شد. نمونه های اصلاح شده به روش پلاسما کاهش مطلوبی در زوایه تماس آب داشتند و آب دوستی بهتری از خود نشان دادند. طیف گروه های C=O و C-O در نمونه های اصلاح شده با پلاسما نسبت به نمونه های خام افزایش یافت. اصلاح سطح داربست با پلاسما موجب بهبود چسبندگی، رشد و تکثیر سلول ها نسبت به داربست های ساده شد. زاویه تماس نمونه های اصلاح شده با پلاسما کاهش چشمگیری دارد. فرآیند پلاسما می تواند موجب افزایش آب دوستی داربست ‏های نانولیفی پلی‏ لاکتیک‏ گلایکولیک‏ اسید شود و چسبندگی و رشد سلول روی داربست‏ های اصلاح شده با پلاسما بهتر از رشد و تکثیر سلول بر داربست های ساده است.