اثرات حفاظتی کروسین بر اختلال عملکرد بیضه در دیابت ناشی از استرپتوزوتوسین و رژیم پرچرب در موش صحرایی، یک مطالعه تجربی

دیابت نوع 2 به دلیل اختلال در عملکرد بیضه ها سبب هیپوگنادیسم می شود. جهت درمان دیابت و عوارض ناشی از آن به گیاهان دارویی توجه ویژه ای می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر کروسین بر اختلال عملکرد بیضه ناشی از دیابت القا شده با تزریق دوز کم استرپتوزوتوسین و رژیم پرچرب می باشد. در مطالعه حاضر، دیابت قندی نوع 2 از طریق تزریق دوز کم استرپتوزوتوسین و رژیم پرچرب القا شد. موش های صحرایی نر و نژاد ویستار به گروه های کنترل (رژیم غذایی استاندارد)، دیابتی (استرپتوزوتوسین و رژیم پرچرب) و تریتمنت (استرپتوزوتوسین، رژیم پرچرب و کروسین در دوز 20 میلی گرم/ کیلوگرم/ روز برای 60 روز، تزریق داخل صفاقی) تقسیم شدند. بعد از گذشت 60 روز، حیوانات بیهوش شده و بیضه ها و اپیدیدیم استخراج و وزن بیضه ها و تعداد اسپرم آنالیز شد. به منظور مطالعات هیستوپاتولوژی، رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین انجام شد. نمونه های خونی جهت اندازه گیری غلظت خونی گلوکز و کلسترول اندازه گیری شد. تجویز دوز کم استرپتوزوتوسین و رژیم پرچرب سبب افزایش معنی دار سطوح سرمی گلوکز و کلسترول، در مقایسه با گروه کنترل شد. علاوه بر این، در مقایسه با گروه کنترل، وزن بیضه ها (راست و چپ) و تعداد توتال اسپرم در گروه دیابتی به طورمعنی داری کمتر بود. همچنین، نتایج حاضر نشان داد که دیابت قندی نوع 2 سبب دژنراسیون توبول های سمینفر شد. تجویز کروسین توانست به طور معنی داری سبب کاهش سطوح سرمی گلوکز و کلسترول شود. علاوه بر این، تجویز کروسین توانست به طور معنی داری سبب افزایش وزن بیضه ها و تعداد توتال اسپرم در گروه دیابتی شود. همچنین، تجویز کروسین توانست به طور معنی داری سبب تضعیف تغییرات پاتولوژی در بیضه ها در گروه تریتمنت شود. می توان از یافته های حاضر این نتیجه را گرفت که درمان با کروسین سبب بهبود اختلال عملکرد بیضه و تغییرات توبول های سمینفر در دیابت القا شده با استرپتوزوتوسین و رژیم پرچرب می شود.