ارتباط غلظت دی اکسیدکربن و پارامترهای محیطی با علائم سندرم ساختمان بیمار در مدارس و منازل دانش آموزان شهرستان بابل

عدم وجود هوای سالم در کلاس ها و منازل، سبب کاهش سطح سلامت و اختلال در یادگیری دانش آموزان خواهد شد. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط غلظت دی اکسیدکربن و سایر پارامترهای محیطی با علائم سندرم ساختمان بیمار در مدارس و منازل دانش آموزان شهرستان بابل انجام شد. جهت سنجش دی اکسیدکربن، دما و رطوبت از دستگاه استاندارد TES 1370 استفاده شد. گردآوری اطلاعات توسط پرسشنامه استاندارد " "MM040EAو به صورت مصاحبه انجام شد. پژوهش حاضر در 5 مدرسه در مقاطع ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان و 20 کلاس به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایانجام شد. روش نمونه برداری دانش آموزان در هر کلاس به صورت تصادفی و پرسشنامه ها به صورت مصاحبه ای تکمیل شدند. برای تعیین ارتباط بین سندرم بیماری ساختمان و پارامترهای محیطی، از آزمون های آماری کای دو، ANOVA و T-test استفاده شد. در زمستان بیش ترین علائم سندرم ساختمان بیمار، مربوط به خستگی (8/45 درصد) و در فصل بهار مربوط به سردرد (3/35 درصد) بود. آزمون T-test نشان داد که در زمستان (02/0=P) و بهار (01/0=P) در کلاس های درس و منازل دانش آموزان، بین دی اکسید کربن با علائم سندرم مزبور، ارتباط معنی داری وجود داشت. اما بین رطوبت و دما با این سندرم، ارتباط معنی داری مشاهده نشد. از میان ریسک فاکتورهای مورد بررسی در زمستان و بهار، سرو صدا به عنوان ریسک فاکتور آزاردهنده گزارش شد. نتایج نشان داد که غلظت دی اکسید کربن با ایجاد علائم سندرم ساختمان بیمار در دانش آموزان ارتباط معنی داری دارد. هرچند علائم سندرم ساختمان بیمار در دانش آموزان خفیف بوده، اما با توجه به شرایط نامناسب فیزیکی در بعضی مدارس و حتی منازل، باید بهینه سازی در این فضاها انجام شود.