مسئله دکارت و بررسی وجه خلاق کاربرد زبان از دید چامسکی

دکارت استفاده از زبان و تنوع رفتار آدمی را نشانه تمایزی بنیادین میان حیوان-ماشین و انسان می دانست. بدیع و متنوع، فارغ از محرک درونی و بیرونی و همچنین انسجام و تناسب با موقعیت در گفتار و رفتار آدمی توانایی های انسانی اندکه هیچ حیوان-ماشینی نمی تواند از عهده آنها برآید. وی منشا چنین توانایی را اراده آزاد انسان ها میدانست که هدیه خداوندی است .چامسکی، این سه ویژگی را تحت عنوان وجه خلاق کاربرد زبان صورت بندی می کند. وی مسئله اصلی را در اینجا چرایی و چگونگی تولید یک عبارت زبانی توسط زبانگر می داند، و از آن به عنوان مسئله دکارت یاد می کند. چامسکی هر چند راه حل مناسبی برای این پرسش سراغ ندارد اما وجود جوهری روحانی که دکارت مطرح کرده بود را نیز نمی پذیرد .از آنجا که این مسئله پاسخ روشنی نیافته است، نقدهای موجود نیز پیش فرض هایی که توانایی امکان طرح چنین مسئله ای را به چامسکی داده اند، نشانه رفته اند .هدف این مقاله بررسی بخشی از ادعاهای چامسکی است که بر این پیش فرض ها استوار است. از این رو در این مقاله مسئله دکارت را به ترتیب از منظر دکارت و چامسکی مطرح نموده ایم و در بخش بعدی، ابتدا برخی نقدهای موجود بر امکان طرح مسئله دکارت به همراه پاسخ های چامسکی را بررسی کرده و در ادامه نقدها (و پرسشهایی ) را طرح کرده ایم که از منظر این مقاله می توان بر امکان طرح مسئله دکارت وارد نمود.