اثربخشی بازی درمانی بر خودتوانمندسازی اجتماعی و ناگویی هیجانی دانش آموزان دختر با اختلال یادگیری خاص

بسیاری از روان شناسان و متخصصان سلامت در زمینه کاهش آثار روان شناختی در دانش آموزان با اختلال خاص یادگیری ازجمله ناگویی هیجانی و افزایش توانمندسازی اجتماعی آنان تلاش جدی دارند، بنابراین هدف مطالعه حاضر بررسی اثربخشی بازی درمانی بر خودتوانمندسازی اجتماعی و ناگویی هیجانی دانش آموزان دختر با اختلال یادگیری خاص بود. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری، تمامی دانش آموزان دختر پایه ششم مبتلابه اختلال یادگیری خاص شهر بهارستان در سال تحصیلی 1397-1396 بودند که 30 نفر (15 نفر آزمایش، 15 نفر گواه) به صورت نمونه گیری دردسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گماشته شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودتوانمندسازی اجتماعی پرندین (1385)، پرسشنامه ناگویی خلقی بگبی و همکاران (1994) و ده جلسه 60 دقیقه ای آموزش گروهی بازی درمانی شناختی-رفتاری اسدی و اسدبیگی (1396) بود. جهت تحلیل داده ها، از نرم افزار SPSS نسخه 22 و آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که تفاوت معنا داری در میانگین نمرات خودتوانمندسازی اجتماعی و ناگویی هیجانی پیش آزمون و پس آزمون در افراد گروه آزمایش وجود دارد (0٫001>p)، اما این تغییرات در گروه گواه معنا دار نبود. استفاده از آموزش گروهی بازی درمانی شناختی-رفتاری، به عنوان مداخله آموزشی اثربخش، خودتوانمندسازی اجتماعی و ناگویی هیجانی دانش آموزان دختر با اختلال یادگیری خاص را ارتقا می دهد.