مدل یابی رابطه طرحواره های ناسازگار اولیه با میانجی گری رفتارهای ارتقادهنده سلامت با سلامت روانی دانش آموزان

سلامت روانی متغیر مهمی است که تحت تاثیر عوامل زیادی قرار دارد. این پژوهش با هدف بررسی مدل یابی رابطه بین طرحواره های ناسازگار اولیه با میانجی گری رفتارهای ارتقادهنده سلامت با سلامت روانی دانش آموزان انجام شد. پژوهش از نوع پژوهش های همبستگی مبتنی بر روش مدل یابی معادلات ساختاری (SEM) بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دختر و پسر مقطع متوسطه دوم شهر ساری بود که با روش نمونه گیری خوشه ایچند مرحله ای متناسب با حجم انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل مقیاس طرحواره های ناسازگار اولیه (یانگ، 1994)، مقیاس سلامت روان (گلدبرگ، 1979) و مقیاس رفتارهای ارتقادهنده سلامت (والکر، 1987) بود. برای تجزیه وتحلیل اطلاعات به دست آمده، از مدل یابی معادلات رگرسیونی ساختاری استفاده شد و تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار های نسخه 24، SPSS و نسخه 23، Amos انجام گرفت. نتایج نشان داد همبستگی مستقیم معناداری بین متغیرهای طرحواره های ناسازگار اولیه با سلامت روانی و همبستگی معکوس معنا داری بین رفتارهای ارتقادهنده سلامت با سلامت روانی وجود داشت (0٫001>p). طرحواره های ناسازگار اولیه با میانجی گری رفتارهای ارتقادهنده سلامت با سلامت روانی دارای واریانس تبیین شده 0٫13 بوده و بیانگر برازش مناسب مدل است. باتوجه به اینکه طرحواره های ناسازگار اولیه با میانجی گری رفتارهای ارتقادهنده سلامت نقش پیش بینی کنندگی را در سلامت روان دارد، پیشنهاد می شود از آموزش رفتارهای ارتقادهنده سلامت در مدارس استفاده گردد و برنامه های طرحواره درمانی جهت بهبود سلامت روان، آمیخته با آموزش ابعاد ارتقادهنده سلامت باشد.