بررسی رابطه تحمل پریشانی و درماندگی و شناخت بنیادین در مادران فرزندان دچار اختلالات روانی و مادران فرزندان بامعلولیت جسمانی

داشتن فرزند به مادر احساس لذت و غرور و رشد شخصی می بخشد؛ اما دغدغه هایی را نیز به وجود می آورد که می توانند عوارض منفی به همراه داشته باشند؛ به طوری که این والدین درمقایسه با افراد بدون فرزند، دارای سطح بیشتری از رنج های هیجانی هستند؛ بنابراین هدف از این پژوهش بررسی رابطه تحمل پریشانی و درماندگی و شناخت بنیادین در مادران فرزندان دچار اختلال های روانی و مادران فرزندان بامعلولیت جسمانی است. این مطالعه توصیفی و از نوع علی مقایسه ای بود که در بین همه مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال های روانی و بامعلولیت جسمی همدان انجام شد. نمونه آماری شامل 62 نفر از مادران کودکان مبتلا به اختلال های روانی بود که به شیوه نمونه گیری دردسترس انتخاب و با 62 نفر از مادران کودکان معلول جسمی پذیرش شده از میان مراجعان به مراکز و کلینیک های توان بخشی همدان، همتاسازی شدند. دو گروه شرکت کننده پرسشنامه های نظم جویی شناختی هیجان و پرسشنامه طرحواره های هیجانی را تکمیل کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل چندمتغیری واریانس استفاده شد. نتایج نشان داد میانگین نمرات در راهبردهای سازش نایافته نظم جویی شناختی ملامت خویش، فاجعه سازی، ملامت دیگران و در راهبردهای سازش یافته نظم جویی شناختی، دیدگاه گیری و در طرحواره های هیجانی خودآگاهی هیجانی، ابراز احساس ها، کنترل نشدنی بودن، درک شدنی بودن، دیدگاه ساده انگارانه به هیجانات و پذیرش هیجانات مادران کودکان مبتلا به اختلالات روانی درمقایسه با مادران کودکان بامعلولیت جسمی بیشتر بود (0٫001≥p). مادران کودکان مبتلا به اختلالات روانی و فرزند بامعلولیت جسمی، برای مدیریت هیجان های برخاسته از موقعیت های تنش زا از طرحواره های هیجانی و راهبردهای نظم جویی شناختی نامناسبی استفاده می کنند. استفاده از این راهبردهای نامناسب می تواند آن ها را درمعرض مشکلات روانی و اختلالات نیمه بالینی و بیماری سطح زیرآستانه ای قرار دهد.