مقایسه میزان اثربخشی آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد و مهارت های اجتماعی بر کاهش نشانه های پرخاشگری نوجوانان

پرخاشگری از مسائل مهم دوره نوجوانی بوده که به عنوان عاملی تهدیدکننده برای سلامت نوجوانان مطرح شده است؛ به طوری که همه ابعاد رشد و سلامت نوجوانان را تحت تاثیر قرار می دهد. پژوهش حاضر باهدف مقایسه میزان اثربخشی آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد و مهارت های اجتماعی بر کاهش نشانه های پرخاشگری نوجوانان انجام شد. مطالعه حاضر از نوع شبه آزمایشی و از نوع پیش آزمون پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را همه نوجوانان دختر مشغول به تحصیل در سال 1394 شهرستان نوشهر تشکیل دادند. بدین منظور 75 نفر از نوجوانان دارای نشانه های پرخاشگری، انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل (25 نفر در گروه آموزش مهارت های اجتماعی و 25 نفر در گروه آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد و 25 نفر در گروه کنترل) قرار گرفتند. آموزش ها به مدت ده جلسه در گروه های آزمایش انجام شد. ابزار پژوهش پرسشنامه پرخاشگری باس و پری بود. همچنین داده های جمع آوری شده ازطریق تحلیل کواریانس تجزیه وتحلیل شد. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد تفاوت میانگین گروه های آزمایش (آموزش مبتنی بر پذیرش/تعهد و مهارت های اجتماعی) درمقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری داشت (0٫001<p)؛ اما بین دو گروه آزمایش تفاوتی وجود نداشت. هر دو شیوه آموزش مبتنی بر پذیرش/تعهد و مهارت های اجتماعی بر کاهش نشانه های پرخاشگری نوجوانان موثرند؛ بنابراین می توان از هر دو شیوه جهت افزایش عملکرد فردی و اجتماعی و آموزشی این نوجوانان بهره برد.