اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی بر درد و تاب آوری در بیماران مبتلا به نشانگان فیبرومیالژیا

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر رفتاردرمانی دیالکتیکی بر درد و تاب آوری در بیماران مبتلا به سندرم فیبرومیالژیا بود. روش این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش-پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه مطالعه شده، بیماران مبتلا به به سندرم فیبرومیالژیا در شهر تهران بودند. به طور کلی تعداد 20 نفر برای گروه آزمایشی بیماران مبتلا به سندرم فیبرومیالژیا و 20 نفر به عنوان گروه گواه انتخاب شدند. سپس گروه آزمایش، درمان مبتنی بر رفتاردرمانی دیالکتیکی دریافت و گواه هیچ درمانی دریافت نکرد. ابزارهای این پژوهش شامل، پرسشنامه درد مک گیل فرم کوتاه و پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) بود. روش آماری، تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر (0٫05p<) بود و از نرم افزار آماری SPSS نسخه 22استفاده شد. باتوجه به نمرات کل متغیرها، میانگین (انحراف معیار) نمره کل درد در پیش، پس آزمون و دوره پیگیری در گروه آزمایش به ترتیب 3٫97±23٫85، 5٫19±12٫95 و 5٫15±13٫10بود، همچنین میانگین (انحراف معیار) پیش، پس آزمون و دوره پیگیری نمره کل درد در گروه گواه به ترتیب 7٫79±18٫65، 7٫10±16٫70 و 4٫31± 25٫15 بود. میانگین (انحراف معیار) تاب آوری در پیش، پس آزمون و دوره پیگیری در گروه آزمایش به ترتیب 10٫54±35٫50 (41٫95±7٫00 و 10٫88 ±39٫20) بود، همچنین میانگین (انحراف معیار) پیش، پس آزمون و دوره پیگیری تاب آوری در گروه گواه به ترتیب 35٫85±7٫56، 37٫90±7٫59و7٫80± 36٫30 بود. تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر نشان داد، رفتاردرمانی دیالکتیکی می تواند تاثیر معناداری را بر بعد حسی درد، بعد عاطفی درد، نمره کل درد، بعد ارزیابی درد، بعد دردهای متنوع و گوناگون و تاب آوری بگذارد (0٫05>p). براساس یافته های پژوهش می توان گفت که رفتاردرمانی دیالکتیکی باتوجه به مهارت آموزی هایی که دارد باعث افزایش تاب آوری و کاهش حس درد در بیماران مبتلا به سندرم فیبرومیالژیا می شود.