بررسی تاثیر برنامه های سوم و چهارم توسعه ایران بر وقوع سرقت به عنوان یک کجروی اجتماعی (مورد: استان خراسان رضوی از سال 1379 تا 1389)

یکی از اهداف برنامه های توسعه رسیدن به وضعیت بهتر و کاهش مسائل اجتماعی است. در ایران بعد از انقلاب چندین برنامه توسعه اجراشده است. برنامه اول توسعه، از سال 1368 تا 1372 در دوران سازندگی، برنامه دوم توسعه 1374 تا 1378 در دوران سازندگی، برنامه سوم توسعه 1379 تا 1383 در دوران اصلاحات و برنامه چهارم توسعه 1384 تا 1388 در دوران اصول گرایی اجراشده است؛ اما مسائل اجتماعی مخصوصا کج روی های اقتصادی همواره رو به رشد بوده است. یکی از مهم ترین مصادیق حوزه کج روی های اقتصادی سرقت است که در طول دو برنامه سوم و چهارم توسعه با رشد 15 درصدی در استان خراسان رضوی مواجه بوده است. با استفاده از تحلیل ثانویه اطلاعات موجود در سالنامه آماری استان خراسان رضوی مشخص شد در بین دو برنامه توسعه نرخ سرقت 5 درصد افزایش داشته است. سایر میانگین های متغیرها در برنامه سوم (سال 1379 تا 1383) و چهارم (1384 تا 1388) توسعه نشان می دهد که میانگین هندسی متغیرهای بیکاری، بیکاری جوانان، ضریب جینی، رشد اقتصادی (تولید ناخالص داخلی)، کمک های کمیته امداد با رشد منفی و میانگین هندسی نرخ سرقت، متوسط هزینه و درآمد خانواده، تورم (کشوری)، تورم (استانی)، سرانه تولید ناخالص داخلی، تراکم جمعیت، تملک دارایی های سرمایه ای استان، شامل امور عمومی، امور اجتماعی و امور اقتصادی افزایش داشته است. بیشترین تاثیر بر کاهش نرخ سرقت را پوشش تحصیلی (نسبت دانش آموزان پسر به جمعیت مردان) و بیشترین تاثیر افزایشی را نرخ تورم داشته است. به نظر نویسندگان تعادل بخشی به نظام اقتصادی از ضروریات اجرای برنامه توسعه است و همگرایی در آموزش وپرورش کارآمد مهم ترین عاملی است که می تواند سرقت را کنترل کند.