اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر بهزیستی ذهنی، تاب آوری و رضایت زناشویی همسران جانبازان

اثرات آسیب ها و فشارهای روانی ناشی از جنگ روی خانواده و به ویژه همسران افراد آسیب دیده، پس از جنگ ادامه می یابد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر تاب آوری، بهزیستی ذهنی و رضایت زناشویی همسران جانبازان بود. مطالعه حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری مورد بررسی شامل همه همسران جانبازان تحت پوشش بنیاد شهید و امور ایثارگران شهر خرم آباد در سال 1397 بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس تعداد 30 نفر بررسی شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند (گروه آزمایش 15 نفر و گروه گواه 15 نفر). هر دو گروه پرسشنامه های تاب آوری Connor-Davidson، بهزیستی ذهنی Keiers and Makiramo و رضایت زناشویی Enrique  را در مرحله پیش آزمون تکمیل نمودند. درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی به مدت 8 جلسه و هر جلسه 1 ساعت به مدت 2 ماه برای گروه آزمایش اجرا شد، در حالی که گروه گواه هیچ درمانی دریافت نکرد. در پایان ماه دوم، پس آزمون با تکمیل نمودن مجدد پرسشنامه ها توسط هر دو گروه، انجام شد.  دو گروه از نظر سن و تحصیلات همسان بودند. درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی، در گروه آزمایش تاثیر معنی داری در افزایش میزان تاب آوری (33/88 =F)، بهزیستی ذهنی (45/109 =F) و رضایت زناشویی (52/22 =F) نسبت به گروه گواه داشت (p<0/001). می توان برای افزایش تاب آوری، بهزیستی ذهنی و رضایت زناشویی همسران جانبازان از درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی استفاده نمود. بنابراین، پیشنهاد می شود از این شیوه درمانی در کلینیک های تخصصی و مراکز خدمات روان شناختی به منظور حل مشکلات روان شناختی همسران جانبازان و کمک به آن ها در سازگاری بهتر با مشکلات روزمره استفاده شود.