نگرش نخبگان دولتی به جامعه ملل و منافع ملی ایران

ظهور سازمان های بین المللی، عصر جدیدی را در عرصه دیپلماسی بین المللی ایجاد و پتانسیل چانه زنی در سیاست خارجی کشورها را افزایش داده اند. اگر جامعه ملل را به عنوان اولین سازمان عمومی بین المللی به حساب آوریم، تاسیس این سازمان نقطه عطفی در سیاست خارجی و روابط بین المللی محسوب می شود. از این رو ان استفاده از امکانات این سازمان در سیاست خارجی کشورها دارای اهمیت قلمداد می گردد. بر این اساس این پژوهش با صحه گذاشتن بر اهمیت چنین سازمانی در میانه دو جنگ جهانی، به دنبال بررسی نحوه استفاده نخبگان دولتی ایران از این پتانسیل جدید در راستای منافع ملی کشور بوده و این سوال را مطرح نموده است که آیا نمایندگان دولت ایران در جامعه ملل در راستای رسیدن به اهداف ملی موفق عمل کرده اند یا خیر. برای پاسخ به این پرسش، پژوهش حاضر با روش تطبیقی از دو نظریه مهم رئالیسم و ایدئالیسم که در دوره مورد نظر مهم ترین نظریات موجود در توجیه ایجاد چنین سازمانی بوده اند استفاده نموده و با تطبیق رفتار و گفتار دیپلمات های ایران در مسائل جامعه ملل با این دو نظریه، بررسی مناسبی در مورد میزان موفقیت آنها انجام داده است و در نهایت با چنین مقایسه تطبیقی نتیجه می گیرد که تفاوت نگرش نخبگان دولتی ایران با واقعیت های موجود موجب شده تا علی رغم دیپلماسی فعال نتوانند بهره کافی را از این پتانسیل جدید ببرند.