مطالعه اثر تعدیل کنندگی اندازه شرکت بر ارتباط بین بحران مالی، ساختار مالکیت و مدیریت مالیاتی

مالیات یکی از مهم ترین هزینه های کسب و کار تحمیل شده به شرکت ها است که تاثیر مستقیمی بر سودآوری و ثروت سهامداران دارد. شرکت ها در سراسر جهان با بکارگیری روش های مدیریت مالیاتی اغلب به دنبال راهکارهایی برای کاهش میزان مالیات تعلق گرفته به سود حاصل از عملکرد خود هستند. مدیریت مالیاتی در واقع استراتژی های مختلف برنامه ریزی مالیاتی جهت کاهش تعهدات مالیاتی می باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش تعدیل کننده اندازه شرکت بر رابطه بین بحران مالی، ساختار مالکیت و مدیریت مالیاتی است. ساختار مالکیت مورد استفاده در این تحقیق شامل مالکیت نهادی، مالکیت مدیریتی و مالکیت دولتی می باشد. برای تجزیه و تحلیل داده ها و آزمون فرضیه ها از الگوی رگرسیون خطی چندگانه، به روش حداقل مربعات تعمیم یافته تخمینی (EGLS) استفاده شده است. شواهد و نتایج تجربی پژوهش نشان داد که متغیرهای بحران مالی و مالکیت مدیریتی تاثیر مستقیم و معنادار و متغیر مالکیت نهادی تاثیر منفی بر مدیریت مالیاتی شرکت ها دارند. بین مالکیت دولتی و مدیریت مالیاتی رابطه معناداری یافت نشد. همچنین اندازه شرکت رابطه بین بحران مالی و مدیریت مالیاتی را تقویت و رابطه بین مالکیت نهادی و مدیریت مالیاتی را تضعیف می نماید. بنابراین می توان دریافت شرایط شرکت ها شامل نظام راهبری و توانایی آنها در تامین منابع مالی جزء عوامل تعیین کننده مدیریت مالیاتی محسوب می گردد. همچنین اندازه شرکت نقش این عوامل را در تعیین مدیریت مالیاتی تعدیل می کند.