تاثیر تمرینات استقامتی و مکمل آهن بر روی برخی از فاکتورهای تنفس سلولی در موش های صحرایی نر

هدف از این پژوهش بررسی اثرات برنامه های ورزشی استقامتی و مکمل آهن بر روی برخی از فاکتورهای تنفس سلولی در موش های صحرایی نر می باشد. روش شناسی: در این مطالعه ی تجربی، چهل موش نر (نژاد ویستار14848؛ میانگین وزن 67/22±55/321 گرم) به چهار گروه تقسیم شدند. گروه تجربی I برنامه های ورزشی استقامتی را به مدت 12 هفته بر روی تردمیل انجام می دادند (با شدت 32 متر در دقیقه، 60 دقیقه در هر جلسه و 5 جلسه در هفته) (T). گروه تجربی II تحت همان برنامه تمرینی، اما روزانه 800 میکروگرم مکمل آهن (سولفات فرو) دریافت می کردند (Ti). گروه کنترل I در مدت 12 هفته بدون تمرین (غیرفعال) بودند (S)؛ و گروه کنترل II ضمن این که تمرین نمی کردند، اما، روزانه 800 میکروگرم مکمل آهن دریافت می کردند (Si). پس از 12 هفته نمونه های خونی و بافت عضلانی موردپژوهش قرار گرفتند. داده ها توسط آنالیز واریانس یک سویه (آنوا) و کروسکال-والیس موردآزمون قرار گرفتند (05/0>P). یافته های آماری نشان داد که غلظت فریتین خون تنها در گروه تجربی I و وزن مطلق عضله ی نعلی و غلظت سیتوکروم اکسیداز تنها در گروه تجربی II نسبت به دیگر گروه ها معنی دار بود (05/0>p). همچنین، هایپرتروفی عضلانی، دانسیته ی شبکه ی مویرگی، و چگالی میتوکندریایی گروه های تجربی با گروه کنترل تفاوت معنی داری داشتند (05/0>p)؛ اما این اختلاف ها در بین هر دو گروه های تجربی معنی دار نبودند. باوجوداین، توده ی بدنی، وزن نسبی عضله ی نعلی، و ماکزیمم اکسیژن مصرفی موش های گروه تجربی تفاوت معنی داری را هم با گروه های کنترل و هم در بین گروه های تجربی با یکدیگر داشتند (05/0>p). به نظر می رسد که مصرف مکمل آهن در طی ورزش می تواند موجب بهبود برخی از شاخصه های تنفس سلولی، هایپرتروفی، و ظرفیت هوازی می گردد؛ درصورتی که، این بهبودها در شرایط بی تمرینی به وجود نمی آیند.