اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی (آموزش مهارت های تنظیم هیجان): یک مطالعه نیمه تجربی بر تکانش گری و کیفیت زندگی بیماران دوقطبی نوع

اختلال دوقطبی نوع یک، اساسا اختلالی ناتوان کننده، عودکننده و مزمن محسوب می شود که با دوره هایمانی مشخص شده و در عملکرد فردی و بین فردی مبتلایان تاثیر قابل تاملی به جا می گذارد. این پژوهش با هدف اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی (آموزش مهارت های تنظیم هیجان) بر تکانش گری و کیفیت زندگی بیماران دوقطبی نوع یک بود. این پژوهش بر پایه ی پژوهش های نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل استوار بود. جامعه ی آماری این تحقیق را کلیه بیماران مرد بستری در بیمارستان رازی تبریز در سال 1397 تشکیل می داد. با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند، تعداد 30 بیمار به روش جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار داده شدند. در فرآیند گردآوری داده ها، از پرسشنامه های تکانش گری بارت و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی استفاده شد. گروه آزمایش 12 جلسه شصت دقیقه ای رفتاردرمانی دیالکتیکی را دریافت نمودند.. داده ها از طریق تحلیل کوواریانس چند متغیره با نرم افزار آماری 24SPSS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند.   نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیکی به طور معنی داری (05/0p<) بر بهبود کیفیت زندگی و کاهش تکانش گری بیماران دوقطبی تاثیر داشته است. می توان در روان درمانی اختلال دوقطبی نوع یک، از رفتاردرمانی دیالکتیکی به منظور کاهش تکانش گری و افزایش کیفیت زندگی در کنار دارودرمانی استفاده نمود.