نقش دوگانه سلولهای بنیادی مزانشیمی در درمان و القا سرطان

سرطان کولورکتال (CRC) با تعداد سالانه 2/1 میلیون ابتلا در افراد به عنوان چهارمین سرطان شایع منجر به مرگ می باشد. اگرچه روش های درمانی موجود همچون جراحی و شیمی درمانی برای این سرطان بخصوص هنگامی که بیماری در مراحل اولیه شناسایی گردد می تواند مفید باشد، اما درمان هدفمند که قابل اعتماد و غیرتهاجمی باشد می تواند به عنوان روشی سودمند جایگزین گردد. سلول های بنیادی مزانشیمی (MSC) که سلول هایی تمایز نیافته و با قدرت و توان چندجانبه هستند و پتانسیل تجدیدکردن خود و تمایز به رده های سلول مختلف را دارند، به عنوان عوامل درمانی فعالیت بیولوژیکی خود را با تنظیم سیستم ایمنی و رهاسازی سیتوکین ها و کموکین ها به جایگاه التهاب اعمال می کنند. این سلول ها همچنین به عنوان حامل در تحویل دارو به محل اولیه تومور یا متاستاز حاصل از آن، نقش بسیار مهمی را ایفا می کنند. مطالعاتی حاکی از پتانسیل سلول های بنیادی مزانشیمی جهت ازبین بردن تومور با ممانعت از تکثیر سلول توموری و القاء آپوپتوز در آن وجود دارد. در مقابل، تمایل به تومور نیز از مهم ترین مشخصه های این نوع از سلول های بنیادی می باشد؛ به طوری که شواهد نشان می دهد، سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی باعث تحریک رشد تومور و متاستاز در سرطان می شود. چاقی که با افزایش بافت چربی همراه است و باعث افزایش سلول های مزانشیمی در بافت چربی می شود، در ارتباط با انواع سرطان مثل سرطان سینه و کولون می باشد. بدین ترتیب نقش دوگانه سلول های بنیادی مزانشیمی به عنوان عامل درمانی، مطرح می شود که نشان دهنده به کاربردن این سلول ها مانند استفاده از یک شمشیر دو لبه می باشد.