تاثیر دوازده هفته تمرین ترکیبی بر GLP-1 و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع دو

مقدمه هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر دوازده هفته تمرین ترکیبی با دو ترتیب هوازی-مقاومتی و مقاومتی-هوازی بر GLP-1 و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود. در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد 45 زن مبتلا به دیابت نوع دو در سه گروه تمرین هوازی-مقاومتی (15 نفر)، مقاومتی-هوازی (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) قرار گرفتند، سپس به مدت 12 هفته و سه جلسه در هفته تمرین کردند. پروتکل تمرین برای هردو گروه یکسان و تنها تفاوت در ترتیب اجرای تمرینات بود؛ پروتکل تمرین هوازی 1×10 دقیقه فعالیت با استراحت های فعال یک دقیقه ای در بین ست ها و با استفاده از تردمیل بود. تمرینات مقاومتی شامل حرکات: پرس پا، پرس سینه، جلو ران، لت پول، پشت ران، پرس سرشانه بود که در برگیرنده عضلات اصلی پایین تنه و بالا تنه بود و به وسیله دستگاه انجام شد؛ نمونه های خونی در پیش آزمون و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی در پس آزمون اندازه گیری شد. نتایج آنالیز واریانس و t استیودنت وابسته با استفاده از نرم افزار آماری SPSS Inc., Chicago, IL; version 16 در سطح معنی داری (05/0>P) تجزیه و تحلیل شدند. مقادیر GLP-1 افزایش و مقاومت به انسولین کاهش معنی دار در گروه های تمرین در مقایسه با گروه کنترل داشت (05/0P≤) با این وجود بین گروه تمرین هوازی-مقاومتی و مقاومتی-هوازی به لحاظ آماری تفاوتی وجود نداشت (05/0P>). نتایج این پژوهش نشان داد که تمرینات ترکیبی با افزایش سطوح GLP-1 در بهبود وضعیت مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو نقش دارند، با این وجود در خصوص الگوهای مختلف تمرینات ترکیبی نیاز به انجام پژوهش های بیشتری احساس می شود.