تحلیل تطبیقی رمان های روبو و براهنی با محوریت قاعده «نظریه در داستان» و خلق «ابررمان»

امروزه برخی رمان نویسان صرفا به نقل داستان در رمان خود اکتفا نمی کنند، بلکه در خلال روایت داستان از خواننده، راوی و شخصیت های داستان درباره نحوه نگارش اثر خود سوال می کنند. این شیوه که در رمان های سه گانه فرانسوی به نام های اورتانس زیبا(1985)، ربودن اورتانس (1987) و تبعید اورتانس (1990)[1] نوشته ژاک روبو[2] بکار رفته است، قاعده اولیپنی " نظریه در داستان" را تداعی می کند. این قاعده شامل گنجاندن نظریات گروه اولیپو[3] در روایت است. این شیوه بیان نظریه در خلال داستان در رمان رضا براهنی با نام آزاده خانم و نویسنده اش (1997) نیز دیده می شود. از آنجا که پیشتر براهنی به خاطر کاربرد این سبک و سایر سبک های نوشتاری اش در زمره نویسندگان پسا مدرن قرار داشت با مشاهده مشخصه های اولیپینی چنین استنباط می شود که براهنی با خلق این "ابررمان" بیشتر به ادبیات اولیپو متمایل است.