تاثیر روش های مختلف تغذیه کمکی بر عملکرد بره های مغانی در زیستگاه بومی آن

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر روش های مختلف تغذیه کمکی بر افزایش وزن بره های شیرخوار در شرایط مرتع  بود. تعداد 90  راس بره نر یک ماهه از یک گله عشایری انتخاب گردید و به مدت 90 روز در فصل بهار سال 1394، در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 3  تیمار و 3  تکرار (10 راس بره در هر تکرار) مورد آزمایش قرار گرفتند. سه تیمار شامل: 1- پرورش به روش سنتی (تغذیه با شیر مادر و علوفه مرتع) به عنوان تیمار شاهد، 2- تغذیه با بلغور جو به میزان 266 گرم در روز به ازای هر راس علاوه بر شیر مادر و تغذیه از مرتع (تیمار بلغور جو)، 3- تغذیه با کنسانتره به میزان 311 گرم در روز به ازای هر راس علاوه بر شیر مادر و تغذیه از مرتع (تیمار کنسانتره) بودند. دوره عادت پذیری، 14 روز درنظر گرفته شد. بره ها در شروع آزمایش و با  فواصل 14 روزه، قبل از خوراک دهی نوبت صبح، توزین شدند. شیر مازاد بر مصرف بره ها و نمره وضیعت بدنی میش های زایمان کرده به طور ماهانه اندازه گیری و ثبت گردید. بیش ترین میزان افزایش وزن کل دوره، نمره وضیعت بدنی میش ها و شیر تولیدی میش مادر در تیمار کنسانتره و کم ترین آن ها در تیمار شاهد مشاهده  شد (0/50>p). به طورکلی، از نظر اقتصادی استفاده از کنسانتره و بلغور جو در تغذیه بره های شیرخوار در مقایسه با روش سنتی، به ترتیب باعث افزایش 61/4 و 17/4 هزار تومان سود خالص دامدار به ازاء هر راس گوسفند در گله مورد مطالعه شد.