بررسی ماهیت مرگ و هستی کاراکترهای اصلی تراژدی های چهارگانه ی شکسپیر بر اساس آراء هایدگر

بررسی سیر تحول تراژدی از اولین نمونه های آن در یونان باستان تا تراژدی های بزرگ شکسپیر و در نهایت تراژدی های امروزین، گواه اهمیت مرگ در تراژدی است. به عبارتی در تراژدی پرداختن به مقوله ی مرگ یکی از مهم ترین اولویت هاست. در میان تراژدی های نگاشته شده در طول تاریخ، تراژدی های شکسپیر، از آن روی که از دریچه ی مرگ، طبیعت انسان و سرشت مخاطره آمیز میرایی بشر را به تصویر می کشند، دارای اهمیت هستند و به همین دلیل مرگ، جایگاه ویژه ای در آنها دارد. برای شناخت و تبیین ماهیت مرگ و هستی در تراژدی های چهارگانه ی شکسپیر، استفاده از آراء هایدگر را می توان راهنمای خوبی به شمار آورد، چراکه هایدگر از طریق تحلیل مفهوم مرگ به هستی می رسد. با به کارگیری آراء وی، از رهگذر مرگ قهرمانان شکسپیر، هستی آنان بر ما آشکار می گردد و از طریق تحلیل هستی ایشان، می توانیم جنبه های پنهان کاراکترهای شکسپیری را بیشتر و عمیق تر بشناسیم. در این مقاله با استناد به منابع کتابخانه ای و به روش توصیفی - تحلیلی، مقوله ی مرگ در هر یک از تراژدی های چهارگانه ی شکسپیر (اتللو ، مکبث، هملت، لیرشاه) براساس آراء هایدگر مورد بررسی قرار گرفته است. از بررسی و تحلیل مرگ کاراکتر های اصلی تراژدی های منتخب، این مهم حاصل آمد که در میان قهرمانان تراژدی های شکسپیر، لیرشاه تنها قهرمانی است که دچار مرگ اگزیستانسیال می شود و دارای اصالت در هستی و مرگ خویش است.