تاثیر یادگیری کم خطا و پرخطا بر هماهنگی دودستی در افراد مبتلا به اختلال اتیسم با عملکرد بالا

در بسیاری از حرکات ورزشی و حتی حرکات معمولی، استفاده هم زمان از دو دست، موجب اجرای موفقیت آمیز مهارت حرکتی می شود. با توجه به مشکلات زیاد افراد مبتلا به اتیسم در یادگیری مهارت ها و تاثیر این مهم بر رفتارهای اجتماعی آنان، پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر یادگیری کم خطا و پرخطا بر هماهنگی دودستی در افراد مبتلا به اختلال اتیسم با عملکرد بالا انجام شد. این تحقیق از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و همراه با گروه شاهد بود. برای این منظور، 24 کودک مبتلا به اختلال اتیسم با عملکرد بالا به صورت در دسترس انتخاب شدند و بر اساس بهره اتیسم که از نمرات پرسش نامه سنجش دامنه اتیسم (Autism Spectrum Screening Questionnaire یا ASSQ) به دست آمد، به شکل همگن در سه گروه یادگیری کم خطا، یادگیری پرخطا و شاهد قرار گرفتند. پیش آزمون سنجش هماهنگی دودستی با کمک دستگاه سنجش هماهنگی دودستی ساخت موسسه پدیدار امید فردای تهران انجام شد. سپس گروه های تمرینی در شش جلسه 30 دقیقه ای به تمرین مهارت هماهنگی دودستی با همان دستگاه پرداختند. در پایان جلسه ششم، پس آزمون مهارت هماهنگی دودستی از همه گروه ها به عمل آمد. دو روز بعد نیز آزمون یادداری از گروه های تمرینی گرفته شد. نتایج با استفاده از آزمون های One-way ANOVA و Repeated measures ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در پیش آزمون، گروه ها تفاوت معنی داری از نظر هماهنگی دودستی نداشتند (643/0 = P)؛ در حالی که پس آزمون، تفاوت معنی داری بین گروه های کم خطا و پرخطا با گروه شاهد نشان داد (001/0 = P). همچنین، گروه کم خطا و پرخطا نیز تفاوت معنی داری با همدیگر داشتند (001/0 = P). آزمون یادداری که پس از دو روز استراحت به عمل آمد، کاهش عملکرد در گروه پرخطا را نمایان ساخت. با توجه به نتایج به دست آمده نتیجه گیری می شود که این افراد، قادر به بهبود مهارت هماهنگی دودستی هستند و یادگیری کم خطا علاوه بر سودمندی بیشتر در یادگیری، پایداری بیشتری نسبت به یادگیری پرخطا دارد. بنابراین، توصیه می شود که برای آموزش مهارت های هماهنگی دودستی، از شیوه یادگیری کم خطا در افراد مبتلا به اختلال اتیسم با عملکرد بالا استفاده گردد.