تراانسان گرایی: تهدیدها و فرصت های فناوری های نوین برای بشر

تراانسان گرایی جنبش و نظام فکری است که از استفاده فناوری به منظور ارتقای توانایی جسمانی و شناختی بشر حمایت می کند. این پژوهش با هدف شناخت و تحلیل جریان تراانسان گرایی انجام شده است. این پژوهش تحلیلی به صورت هدفمند با استفاده از منابع و آثار اندیشمندان تراانسان گرای کشورهای مختلف به ویژه امریکا و فرانسه صورت گرفته است. به این منظور تاریخچه، باورها، اهداف و نحله های گوناگون این جریان فکری و همچنین انتقادات مختلف وارد بر آن را مورد تحلیل قرار می دهد. جنبش تراانسان گرایی در قرن بیستم به طور جدی آغاز شد. این جریان فکری با پیشرفت های فناورانه پیوند خورده و آمال و عقاید پیروان آن تحت تاثیر فناوری های نوین به ویژه فناوری های همگرا شکل گرفته است. نحله های اکستروپینیسم و تکنوپروگرسیسم بیشترین حامیان را در میان تراانسان گرایان دارند. از مهم ترین اهداف فردی و جمعی تراانسان گرایان می توان به افزایش بنیادین طول عمر، ارتقای توانایی های حسی، جسمانی، شناختی و اخلاقی بشر، برقراری صلح و امنیت در جوامع بشری و جاودانه کردن گونه بشر با کمک فناوری های نوین اشاره کرد. باورهای تراانسان گرایان منتقدانی از طیف های مختلف دارد. برخی انتقادات متوجه ذات و اصل اندیشه ارتقا و بهبود بشر می باشد و برخی دیگر متوجه خطرات و عواقب این فناوری ها هستند. ارتقاجویی افراطی و گاه آرمانی موجود در اندیشه تراانسان گرایی از ارزش های انسانی فاصله گرفته و انسان را با طبیعت خود و محیط زیست پیرامونش بیگانه می سازد. از این رو بسیاری از نگرانی های مخالفان مبتنی بر واقعیت های گذشته و کنونی زندگی بشر و جامعه جهانی است و ملاحظات اخلاقی و عدالت خواهانه مورد تاکید برخی تراانسان گرایان امری است که اجرای آن در عمل دشوار، بلکه غیر ممکن می نماید.